Szpital Uniwersytecki w Leuven (University Hospital Leuven UZ Leuven)  w faktach i liczbach (w olbrzymim uproszczeniu):
- Jest to jeden z najstarszych szpitali katolickich w Europie, zaczątkiem tego wielkiego kompleksu był Szpital   Świętego Piotra założony w 1080 roku.
- 1426 Wydział Lekarski Uniwersytetu w Leuven (1425) zorganizował tu praktyczną edukację medyczną.
- 1928 Uniwersytet buduje własny kampus medyczny Sint Raphael
- Antagonizmy językowe i polityczne między Flamandami i Walonami doprowadziły w 1970 do podziału     uniwersytetu, a to z kolei narodziło potrzebę budowy nowego ośrodka badawczo-medycznego i tak     narodził    się kampus Gasthuisberg, który jest sercem medycznym, centrum najnowszych światowych   technologii. 
- Jest to jeden z głównych pracodawców w rejonie. Zatrudnia ponad 9000 personelu.
- Rocznie przewija się przez ten medyczny kombinat 57 500 pacjentów.
- W ciągu roku udziela się tu ponad 70 000 konsultacji i wykonuje się około 60 000 zabiegów. 
- W szpitalu znajduje się ogromna biblioteka, a w niej książki w rożnych językach, w tym po polsku, oraz dwie    kaplice dla Chrześcijan i Muzułmanów.
- UZ Leuven to najnowocześniejsze centrum medyczne i zarazem bardzo "ludzkie" podejście do pacjenta.
- Szpital jest pionierem w terapii protonowej - innowacyjnej metodzie naświetlania guzów.
- Wskaźniki przeżycia w dziedzinie transplantacji należą tu do najwyższych na świecie. 
- Szpital jest wiodącym specjalistą na świecie w wielu dziedzinach medycyny.
- Bardzo ścisła współpraca, w bezpośredniej bliskości lekarzy, naukowców i studentów medycyny, którzy uczą się tu z pierwszej ręki od najlepszych. 

Mój własny jakże proroczy cytat, objawił mi się jak samospełniająca się przepowiednia w ostatnie tygodnie, miesiące, dni. I dochodzę do wniosku, że czasem trzeba porządnie walnąć się w głowę, spaść nią z góry na dół - dosłownie, by... złapać pion.
Liczne kłopoty zdrowotne moich rodziców ( z drżeniem serca wiedziałam, że kiedyś nadejdą jak u wszystkich, ale ciągle odpychałam od siebie tę wizję -"jeszcze nie teraz"), wypadek mego męża (teoretycznie - śmiertelny), a w ostatnich tygodniach - prawie identyczny, jego współpracownika i przyjaciela (tylko jeszcze z gorszymi konsekwencjami) bardzo zwyryfikował nasze postawy, priorytety, poukładał grafiki.
Nie starczało w tych dniach czasu na pisanie, ledwie starczało go na łatanie spraw i cerowanie rozpadającego się życia. Literatura może poczekać. Życie śpieszy się. Do śmierci. 
I choć dla autora zabrać pisanie - to jak zabrać tlen, musiałam poświęcić muzę dla innych spraw.  Nieraz zajeżdżałam do pracy z twarzą zroszoną od łez, bo emocje szukały ujścia, po chwili brałam się już na chłodno - za bary z życiem.
Słońce wychodzi zza chmur, a sytuacje krańcowe jak zawsze dostarczają wielu nowych spostrzeżeń i refleksji, obalają zrośnięte z nami stereotypy.