A życie toczy się dalej...

Kilka dni temu ponownie pojechałam w okolice metra Maalbeek zobaczyć jak toczy się życie. Pierwsze moje wrażenie: jakby świat spowolnił swój bieg, wszystko niby normalnie, ale brak w tym emocji, brak werwy życia. Przy wejściu do metra stosy wiązanek i zniczy. Pobliski park świecił pustkami. Ulicą, młodziutka, indyjska matka pchała wózek z niemowlęciem, po jego obu bokach uczepione były dwie starsze dziewczynki. Trzy czarne, lśniące warkocze miarowo podskakiwały na ich głowach zgodnym rytmem, aż znikły za rogiem. Przy unijnych budynkach - uzbrojeni po zęby żołnierze.

Mijam dwóch eurourzędników. Łapię strzępy rozmowy po polsku. Jest pora lunchu, przyunijne bistra i restauracje zapełniają się nieśpiesznie klientami. Jest bardzo ciepło. Wiosna nie chce czekać na zabliźnienie ran, wybucha bezwstydną kaskadą barw, soczystością zieleni. Garnie się do życia, tego życia co na chwilę zamarło o krok...
Rozmawiam z ludźmi. Wczoraj sklepikarze z Grand Placu skarżyli się na straty w interesie. Mnóstwo osób anulowało turystyczne wyjazdy do Brukseli. Pociągnęło to za sobą spadek obrotów. Wagoniki metra ciągle są puste, chociaż coraz więcej ludzi jest zmuszonych korzystać z tego środka lokomocji. Mój syn udziela mi kilka dobrych rad: unikać środkowych przedziałów, mieć oczy dookoła głowy, nie słuchać muzyki bo można coś przeoczyć. Te środki ostrożności stają się powoli normą.
Znam osoby, które zaczęły ukrywać swoje polsko-marokańskie przyjaźnie z obawy przed publicznym potępieniem. Poznikały zdjęcia z facebookowych ścian.
- Warto korzystać z promocji: arabscy taksówkarze mają teraz bombowe ceny i wysadzają na życzenie na każdym rogu – takie makabryczne żarty krążące wśród mieszkańców to też już codzienność.

Opuszczam to miejsce. Towarzyszy mi przygnębienie. Widzę je również na twarzach przechodniów. Jakby nagle wszystkim ktoś położył na ramiona jakiś niewidzialny ciężar. Jadę i zachwycam się ukwieconymi drzewami. Ciągle lubię Brukselę za wiele rzeczy. Między innymi za tę wcześniejszą niż w Polsce wiosnę. Przez otwarte okno wdycham zapach. Według mnie to kwiaty czeremchy pachną tak upajająco.
Zatrzymuję się w małym centrum handlowym na obrzeżach miasta. Przy jednym z wejść siedzi młoda dziewczyna. Imigrantka. Znam ją z widzenia. Jest bardzo ładna. Spod chusty szczelnie przylegającej do czoła wymyka się niesforny kosmyk lśniących, ciemnych włosów. Świadomie wykorzystuje swój urok grając z ochroną w kotka i myszkę. Przeganiają ją stąd od czasu do czasu, bo nie wolno tu żebrać. Ale robią to bez przekonania. Dziewczyna nudzi się. Nieraz spod kilku warstw odzieży wyciąga telefon komórkowy i odczytuje wiadomości lub sprawdza portale społecznościowe. Zaczepia ludzi realizujących opłaty za parking w stojącym obok automacie. Robi to z takim wdziękiem, że mało kto jest w stanie się jej oprzeć. Jest tego świadoma i kokieteryjnie, trochę zuchwale z zagadkowym półuśmiechem zagląda ludziom w oczy.

Przyciąga wzrokiem mężczyznę wychodzącego z schoppingu. Pogrążony w swoich myślach, nagle dostrzega dziewczynę. Jakby zaskoczony jej obecnością. Spogląda na nią z zaciętością i narastającym gniewem. Pchnięty nagłym impulsem, doskakuje do niej i błyskawicznie chwyta za ubranie na piersiach. Dziewczyna przerażona wbija się plecami w szklaną ścianę.
- Ty tutaj żebrzesz, a gdzie oni są?! Twój mąż, twoi bracia?- napierając na nią ciałem, krzyczy dziewczynie prosto w twarz. – Produkują bomby by zabić nasze żony? Nasze dzieci? Potrząsa nią jak kukłą. Kilka osób zamarło obserwując sytuację. Cały tupet dziewczyny ulatuje, zbladła, usta jej drżą. Ktoś obok podnosi rękę by go powstrzymać. Niepotrzebnie. Mężczyzna chciał coś jeszcze powiedzieć, ale tylko bezradnie zwolnił uścisk. W jego oczach czaiła się rozpacz i ból. Bezradność. Pomyślalam, że to słowo ostatnio w kontekście brukselskich wydarzeń odmienia się przez wszystkie przypadki. Ze spuszczoną głową, roztrącając przechodniów, nie zatrzymywany, zniknął w tłumie. Nikt z nas, przypadkowych świadków zdarzenia nie patrzył sobie w oczy. Łącznie z dziewczyną. NIE ŚMIELIŚMY. Nie padł ani jeden komentarz. Rozeszliśmy się, każdy w swoją stronę w milczeniu.

Znajomy mówił, że jego synek zaczął się w nocy moczyć i budzi się z krzykiem. Znam ludzi, którzy spakowali w jeden dzień dobytek i wyjechali do Polski. Spotkania towarzyskie ograniczone są godzinami funkcjomowania metra, które kursuje tylko do 19.00.

Wczoraj wieczorem, jakby nic się nie stało wybrałam się z koleżanka do miasta. Piłyśmy wieczorem kawę na moim ulubionym placu Sablon. Porozstawiane już ogródki kawiarniane zapełnione były roześmianą młodzieżą. Przez moment poczułam dawną atmosferę tych miejsc. Pomyślałam, że obcy jest mi strach. Wychodzę jak dawniej, zwiedzam, poznaję, chłonę z ciekawością... Tylko miasto jakby się trochę zmieniło.

Jadąc do domu myślałam o Brukseli sprzed miesiąca. Zatęskniłam za tamtą: wielokulturową, beztroską, przyjazną, czasami absurdalną stolicą Europy. Dziwaczną, lecz jeszcze ciągle w miarę bezpieczną.  Teraz pod płaszczykiem normalności, do której nawołują politycy króluje smutek, gniew i żal.

Nagle poczułam lęk, że nigdy już tak nie będzie jak kiedyś. Coś umarło na zawsze.

Poszłam spać nad ranem. Zostałam wyrwana ze snu niezwykle sugestywnym koszmarem sennym. Śniło mi się, że szkoła mego syna stanęła w ogniu ostrzeliwana przez terrorystów. Sen – mara, Bóg – wiara. Przywołałam swoje wczorajsze myśli. Jaka byłam głupia, myśląc, że obcy jest mi lęk. Jaka naiwna i skupiona na sobie. A on właśnie ze mnie zadrwił: nagłą falą paniki zalał mnie zwierzęcy, irracjonalny strach o moje dziecko. Spojrzałam na zegarek. 7.20 Zerwałam się z łóżka, by nie pozwolić mu jechać do szkoły. Wpadłam do jego pokoju jak burza. Spał w najlepsze. Zapomniałam, że ma grypę i nigdzie się dziś nie wybiera. Spojrzałam w okno. Budził się mgliście, szary, belgijski dzień. Poczłapałam na dół po schodach zrobić sobie poranną kawę. Później wybrać się na miasto, pozałatwiać sprawy. Zachować iluzję normalności. Może wybrać się do oranżerii królewskich, własnie otworzyły sezon dla zwiedzających. 

P.S. W ostatnią niedzielę w Brukseli odbył się marsz przeciwko przemocy i nienawiści. Organizatorzy liczyli na około 15 tys. manifestantów. W marszu wzięło udział według różnych źródeł 2-3 tys ludzi. Społeczeństwo ma dosyć bla, bla, bla. Jest zmęczone brakiem konkretnych, zdecydowanych działań powstrzymających dalszy terroryzm Europy. Poprawność polityczna może zdaje jeszcze egzamin na politycznych salonach Europy, ale coraz trudniej znajduje sprzymierzeńców wśród zwykłych obywateli. Oni są zmęczeni. Popularność Unii Europejskiej spada w krajach nordyckich - usłyszałam dziś taki "news" w telewizji.  Podobne opinie i nastroje podpatrzyłam i podsłuchałam na belgijskiej ulicy.