"Priorytety nie są stałe. Powinny zmieniać się razem z nami. Musimy uzdrowić nasze pełne codziennej krzątaniny wyniszczające, grożące nam katastrofą życie.
COŚ DLA SIEBIE Nie musi to być wielki projekt, czy wspaniała praca. Może to być ułożenie bukietu, czy upieczenie ciasta. Ważne, by to było coś własnego."
 
Taki cytat gdzieś znalazłam. Nie wiem gdzie i kiedy.
Ale poczułam, że właśnie moje „pełne codziennej krzątaniny wyniszczające, grożące mi katastrofą życie” wisi na włosku. Na włosku wytrzymałości psycho-fizycznej. I zaszyłam się po uszy w naturze. Po raz pierwszy w życiu mam cztery tygodnie urlopu. Z tego dwa już za mną. Ale i tak jestem bogata jeszcze w dni i noce. Można powiedzieć, burżujka.
Moj mąż tak dobrze nie ma. On jest z tych niezastapionych. Taka karma. A więc na urlopie natychmiast wpada w spiralę prac ogrodowo-domowo-działkowych. Opatrzność nad nim czuwa, żeby nie wypadł z wprawy. Ale widać to lubi. Bo nawet jesli jest „narobiony”, to wraca do domu szczęśliwy.
Mój urlop zaczął się dość spektakularnie. Tosiek przewlókł mnie po asfalcie zaraz pierwszego dnia. Kurczowo trzymałam się smyczy, gdy gonił za kotem, jakby miał odlecieć. Tosiek nie kot. Skończyło sie zdartym kolanem, nadgarstkami i łokciami. Ale dobra nowina jest taka, że buzia jest cała (dziękuję Tosiek!) i nogi nie są połamane. No i widowiskowo za sprawą Olivierka (zamiennik dla: Tośka) na oczach sąsiadów było pierwsza klasa!. Nie ma to jak mocne wejście. Zapisać się na wieki w pamięci złotymi zgłoskami. 

​Sezon ogórkowy w pełni. Wiele tematów poszło w wakacyjną odstawkę. Ja sama poszłam. I tak trwam od jakiegoś czasu leniwie zahibernowana. Po drodze mieliśmy Brexit, Szczyt NATO, zamachy... Burzliwe emocje i niezgoda na krwawe wydarzenia domagały się zabrania głosu. Później dopadła mnie rezygnacja. Cóz jeszcze mogę dodać do oceanu wzburzenia? Wszystko zostało wykrzyczane, powiedziane, skomentowane. Przetoczyło się bolesnym spazmem po internecie. Podpisuję się milcząco w akcie bezsilności na ludzką głupotę, okrucieństwo, na... przyzwolenie rządów na rzeczy, ktore nie powinny mieć miejsca w „cywilizowanych” społecznościach...

Ileż to razy zdarzyło sie Wam przejeżdżać koło jakiegoś miejsca i zastanawiać się jak wygląda? Albo omijać szerokim łukiem jakiś sklep, myśląc, że jest dla Was zbyt ekskluzywny? Ba! Unikać drugiego człowieka, bo zrobił na nas nie najlepsze wrażenie, lub coś o nim kontrowersyjnego słyszeliśmy. Prawda, że to się czasami ludziom zdarza? Nie wiem, jak Wam, ale mi stosunkowo często. Chyba mamy w głowie jakiś chip zaprogramowany na pielęgnowanie w sobie „niepewności, tego co za zakrętem”. Lepiej się katować, niż rozwiać swoje wątpliwości.  Nie dajemy szansy.
I tak omijają nas najwspanialsze miejsca, prawda zamiast złudzeń, potencjalnie najwartościowsze przyjaźnie, a czasami miłość.