​Sezon ogórkowy w pełni. Wiele tematów poszło w wakacyjną odstawkę. Ja sama poszłam. I tak trwam od jakiegoś czasu leniwie zahibernowana. Po drodze mieliśmy Brexit, Szczyt NATO, zamachy... Burzliwe emocje i niezgoda na krwawe wydarzenia domagały się zabrania głosu. Później dopadła mnie rezygnacja. Cóz jeszcze mogę dodać do oceanu wzburzenia? Wszystko zostało wykrzyczane, powiedziane, skomentowane. Przetoczyło się bolesnym spazmem po internecie. Podpisuję się milcząco w akcie bezsilności na ludzką głupotę, okrucieństwo, na... przyzwolenie rządów na rzeczy, ktore nie powinny mieć miejsca w „cywilizowanych” społecznościach...

Ileż to razy zdarzyło sie Wam przejeżdżać koło jakiegoś miejsca i zastanawiać się jak wygląda? Albo omijać szerokim łukiem jakiś sklep, myśląc, że jest dla Was zbyt ekskluzywny? Ba! Unikać drugiego człowieka, bo zrobił na nas nie najlepsze wrażenie, lub coś o nim kontrowersyjnego słyszeliśmy. Prawda, że to się czasami ludziom zdarza? Nie wiem, jak Wam, ale mi stosunkowo często. Chyba mamy w głowie jakiś chip zaprogramowany na pielęgnowanie w sobie „niepewności, tego co za zakrętem”. Lepiej się katować, niż rozwiać swoje wątpliwości.  Nie dajemy szansy.
I tak omijają nas najwspanialsze miejsca, prawda zamiast złudzeń, potencjalnie najwartościowsze przyjaźnie, a czasami miłość.