Moje poranki z filiżąnką kawy wyglądają następująco.

Otwieram wszystko co mogę:  oczy, ksiązkę, FB w telefonie i... czytam. Dodaję treści, komentuję, sprawdzam wiadomości, uśmiecham się, wzruszam lub wkurzam. Witam i pozdrawiam. Patrzę na przedzierające się przez firankę promienie słońca, lub bębniące o szybę krople deszczu. I rozdaję dobrą energię. Na ile jej danego dnia mam. Do ostatniej kropli kawy w filiżance, do pustego dna. Do... za kwadrans któraś tam, dopóki łazienka się nie zwolni...

To mój czas. Później wir życia weźmie mnie w swoje szpony, lub dobrotliwe ręce i puści z objęć dopiero wieczorem. 

Każdy ma swoje zboczenia. Mnie zaczyna "nosić" z początkiem nowego roku akademickiego. I mimo, że dawno już wyrosłam ze szkolnej ławki (a może właśnie dlatego), z początkiem jesieni miewam usilne podszepty (złego lub dobrego) by zapisać się na jakiś kurs, szkolenie... (jakby mi mało roboty było...) 

I bardzo mi się podoba w kraju, w którym mieszkam (choć myślę, że w Polsce też coraz częściej), że ludzie chętnie korzystają z róznych edukacyjnych propozycji, nawet jeśli nie zmusza ich do tego konieczność zawodowego podnoszenia kwalifikacji.  Robią to dla siebie. Na początku października ustawiają się przed szkołami długie kolejki, jak niegdyś w Polsce za komuny, po kiełbasę zwyczajną, owiniętą w szary papier.  Istna gorączka i pęd do wiedzy, To budujące!
Ja też co roku coś obstawiam, tym razem próbuję, po raz kolejny, niderlandzkiego.
Niderlandzki (w lokalnym wydaniu: flamandzki) to takie "narzecze", które niby łatwe, a nijak go wyuczyć się nie podobna!
Niby coś tam "kumam", w końcu żyję tutaj ileś lat, ale w sytuacji, gdy mogę posłużyć się innym językiem urzędowym (a obowiązują  trzy), to skwapliwie z tej okazji korzystam.