Droga babciu, drogi dziadku.

W poprzednim poście pisałam o ludziach w naszym życiu, co są jak latarnie. Oświetlają nam drogę, I o tym, że są to często babcie i dziadkowie. A także o tym, (a może o tym nie pisałam, tylko pomyślałam), że żałujemy, że tak wiele rzeczy, których nie zdążyliśmy się dowiedzieć - odeszły razem z Nimi... I pozostaje bezsilność... A pamiętacie takie momenty, gdy przewracaliście teatralnie oczami, słuchając po raz enty tej samej opowieści z Ich młodości? Wydaje Wam się, że znaliście je na pamięć... I dopiero pewnego dnia, gdy czuje się pustkę braku osoby, wracają wspomnienia i te niedopowiedziane miejsca. Luki w Ich/Waszej historii... 

Ile by człowiek wówczas dał, żeby wrócić, dopytać szczegóły. Tyle, że już nie ma kogo...
Gdy pisałam wtedy tamtego posta, w piątek, tuż przed wyjazdem z Polski dostałam pocztą dwa albumy. Praktycznie puste w środku. I zachwyciłam się! Powiesz: "Też mi powód do zachwytu!" 
Tak, zachwyciłam się, bo trzymałam w ręku dwie opasłe książki, do skompletowania historii naszych dziadków. Po kolei... Chronologicznie... Z podpowiedziami mogącymi odblokować wspomnienia, pomagającymi otwierać odpowiednie szufladki pamięci. Wiem, że równie dobrze można spisać historię w zeszycie w kratkę, ale album, to album. Swoją wymowę i dostojeństwo ma!

Gdybym miała wówczas takie narzędzia w ręku, prawdopodobnie byłby to gotowy, wspaniały materiał na barwną powieść. Wszystko w jednym miejscu... Kopalnia faktów okraszona fotografiami.

Albumy dostałam ze strony: www.moidziadkowie.pl, Zajrzałam tam z ciekawości i okazało się, że mają jeszcze inne gadżety babciowo-dziadkowe. Więc jeśli ktoś nie miał jeszcze pomysłu na prezent (Dzień Babci/Dziadka zbliża się wielkimi krokami) to własnie znalazł.

P.S. Mój tata (a dziadek dla mego syna) zobaczył album na stole i ucieszył się jak dziecko.
"Zapytaj mnie, wszystko opowiem Ci jak było!" - zawołał gładząc przyjemną powierzchnię sztywnej okładki. Zauważyliście ile przyjemności daje naszym rodzicom, dziadkom wspominanie młodości? Nawet jeśli najradośniejsza nie była? A ile wzajemnej bliskości mogą dać wspólne wieczory pełne wspomnień... Nie muszę Wam mówić, sami wiecie... ​