Ja - mój największy sprzymierzeniec.

Przyłapałam się na tym, że nie wiem jak ciężka byłaby noc, nie wiem jakie problemy dnia wczorajszego nie przygięły mnie do ziemi, to.... każdego ranka biegnę z radością powitać moją własną facjatę w lustrze. Chyba nawet... trochę za sobą tęsknię! Również za tą rozczochraną, z przetłuszczonymi włosami, czy zasmarkanym nosem. 
To odkrycie, zbiło mnie trochę z pantałyku, jak mawiała moja babcia. Gdy zdałam sobie z niego sprawę, zaczęłam gorączkowo poszukiwać przyczyn mojej sympatii do samej siebie. Gdzie się podział mój bezwzględny samokrytycyzm, którym nieźle się okładałam przez całą młodość???  

A może ja nagle wypiękniałam? - pomyślałam podejrzliwie - Może zmniejszył mi się nos, a twarz nabrała proporcji? ( Ponoć, ludzie o urodzie dziecka zyskują najwięcej podświadomej sympatii u innych...) Nie, nic z tych rzeczy! Wręcz odwrotnie, powiedziałabym.
Więc, gdzie zaszła zmiana, która sprawia, że patrzę z uśmiechem i życzliwością na tę dziewczynę (tak ciągle o sobie myślę) po drugiej stronie lustra?

Że jej wiele wybaczam, a nawet, baa! - uwielbiam jej drobne niedoskonałości.
Pukam się znacząco w głowę. Tak, to tu (jak zawsze) nastąpił początek dobrych przemian. 
Ale żeby dożyć tego błogiego stanu głębokiej akceptacji pozbawionej samouwielbienia, trzeba swoje lata przeżyć. I odcierpieć!
​I muszę się Wam do czegoś przyznać. Z wiekiem bliżej mi do samej siebie!
Pozwólcie, że posłużę się cytatem.
​
"Młodość to najgorszy okres życia. Na szczęście ona rychło się kończy i już nigdy nie będzie Wam tak ciężko jak teraz. Żyjemy w kulturze ukształtowanej przez legendę Fausta, w której młodość jawi się jako bezwzględna wartość. Jest wartością, gdy tylko chodzi o nasze organy, ciało. Tego zazdroszczą jej starcy. Nikt natomiast nie chce pamiętać, jaka straszna była niepewność młodości, niezręczność, niewiedza o sobie i świecie. O tym wszystkim nawet Faust zapomniał."
​(Krzysztof Zanussi)

Młodość

Niestety, rzadko bywa naszym sprzymierzeńcem, jeśli chodzi o akceptację. To dobra wiadomość dla dzisiejszych nastolatek. Też nią byłam. I co tu dużo mówić, młodość moja była durna, chmurna, chuda, płaska jak deska i do tego pryszczata! I jak się tu z taką zaprzyjaźnić? Jak się domyślacie, nie schodziłam z wojennej ścieżki z samą sobą. Na szczęście w końcu nadeszła błogosławiona dojrzałość!
I z każdym dniem coraz bliżej mi do samej siebie...

Optymalny czas w rozwoju kobiety (pewnie i mężczyzny też) to przysłowiowa czterdziestka. Nieliczni, odkrywają siebie dużo wcześniej, ale są i tacy, co do końca swoich dni nie poznają fascynującej osoby, jaką sami są. . 
Gdy człowiek ma 20 lat lub mniej, próbuje zadawalać świat, który wiecznie coś od niego chce. Gdy ma 40, zaczyna świadomie i z zaufaniem z tego świata brać dla siebie. Przestaje być przestraszonym uczniakiem w szkole życia. 

A że w tym życiu bywa różnie: przyjaciele przychodzą, odchodzą, zmieniają się konfiguracje rodzinne i towarzyskie, spróbuj zbudować przyjaźń z kimś, kto Cię nigdy nie zawiedzie. Tym kimś jest Twoje prawdziwe, pewne siebie JA. 
Odkąd to zrozumiałam jestem sobie najbardziej życzliwą osobą na świecie. A życzliwość ta zatacza kręgi, jak kamień rzucony w wodę, emanuje na moje otoczenie, sprawia, że mam w sobie więcej wyrozumiałości dla innych.​

P.S. W marketingu często stosuje się zasadę, która mówi, że jeśli chcesz pozyskać swego adwersarza, spróbuj przejść na jego stronę, włóż jego buty i zrozum jego argumenty. Po czym znajdź jak najwięcej punktów, w których możesz się z nim zgodzić. To zapewni Ci jego życzliwość i skłoni do ustępstw.

Często stosuję tę zasadę w życiu codziennym. Już nie zmieniam na siłę ludzi. Zrozumiałam, że nic nie jest czarne i białe. Oni zmieniają się sami pod wpływem... moich na lepsze zmian.

Szukasz sprzymierzeńca - zacznij od siebie.
A później już pójdzie samo. Gładko.