Jak latarnie...

Każdy czlowiek spotyka je na swojej drodze. Nie zdajemy sobie często sprawy z ich wpływu na nasze życie. Wydaje nam się, że to naturalne, że widzimy jasno drogę przed sobą. Ich słowa, wskazówki, uwagi, reprymendy, refleksje...
Dopiero, gdy gasną i zanurzamy się w chłodny mrok życia, zdajemy sobie bolesnie sprawę jak wielką rolę odegrały w naszym życiu. I nadal odgrywają.
Latarnie...
Ludzie... Jak latarnie...

Nierzadko nie są nimi nasi najbliżsi z pierwszej linii pokrewieństwa: matka, ojciec, brat, siostra. Tych kochamy inaczej. Bez znieczulenia, całym sobą. Nasze latarnie, które oświetlają nam drogę, jeszcze na długo poo tym jak zgaśnie w nich ostatnia iskra życia, to najczęściej nasi dziadkowie, babcie, ciotki lub całkiem obcy ludzie. Ci, którzy widzieli w nas potencjał zasłonięty prozą życia przed oczyma najbliższych. Jeszcze w uszach brzmią nam Ich słowa, Ich życiowa mądrość. Bo tak się składa, że nasze latarnie, to ludzie dla nas wyjątkowi. Doskonali...

Każdy z nas nosi w sobie historię przynajmniej jednego takiego czlowieka...
Jedna z nich była moją ciotką. Starszą o 20 lat siostrą mojej mamy. Pisalam o niej wiele, również w książce:"W deszczu tańcz!", więc dzisiaj oddam palmę pierwszeństwa innej bliskiej nam postaci. To babcia mego męża. Obie reprezentowały dobry rocznik dwudziesty ubiegłego wieku. Jak najlepsze wino.

Jedna - wiejska kobieta, chłopka. Druga - lepiej urodzona, szlachcianka mieszkająca w mieście. 
Łączyły je wspólne cechy: duma, niezłomność, pogoda ducha pomimo przeciwieństw i takt. ogromny takt i powściągliwość. Ogłada i oczytanie. Nie słyszałam by mówiły o kimś źle. Były mistrzyniami dyplomacji,  dobrych manier i dyskrecji. obie - mimo ciężkiego życia były pogodne i uśmiechnięte. Prawdziwe damy. 
Kochały nas bezwarunkowo, a często na wyrost. 

Siostra mojej mamy - Helena i babcia Ewa, która u schyłku życia okazała się Anielą.
Ale to długa i barwna opowieść. Zaledwie ją dziś zarysuję. Było ich więcej w życiu naszej babci. Uzbierałoby się tego tyle, że wystarczyłoby na film na miarę "Jak rozpętałem drugą wojnę światową". Powiem tylko, że rodzice Babci Ewy vel Anieli mieli dwa sklepy na Newskim Prospekcie w Petersburgu. Na owe czasy to było coś!, Musieli je w pośpiechu porzucić uchodząc z życiem przed rewolucyjnymi siekaczami.
Można powiedzieć, że uchodzenie z życiem wpisało się od tej pory na trwale w losy tej rodziny. Stało sie jej specjalnością i chlebem powszednim. Życie naznaczone wieczną ucieczką i utratą mienia. Ale zawsze, z taką samą pogodą ducha zaczynali wszystko od zera. 

Gdy Ruscy napadli na Polskę w 39 roku, przydzielono babci i dziadkowi na kwaterę ruską prokurator. Dziadek jako polski inteligent i przedwojenny policjant, rzecz jasna, był wrogiem nr 1 Związku Sowieckiego i figurował na liście osób skazanych na wywózkę na Sybir. Ale, że ruska prokurator była również kobietą, która znalazła nić porozumienia ze swoja polską gospodynią, grała na zwłokę i odwlekała moment zesłania. 
Gdy w 1941 roku Hitler napadł na Związek Radziecki, lokatorka babci dostała rozkaz o ewakuacji. Żegnała się ze łzami w oczach z babcią, którą zdążyła szczerze polubić i płakała, przeczuwając, że już nie zobaczy swoich dzieci.  Słuch po niej zaginął na zawsze. Ponoć nie uszli za daleko. Niemcy wszystkich dopadli i zabili jakieś kilkadziesiąt kilometrów od Siemiatycz. 
Babcię dwukrotnie Niemcy chcieli wyprawić na roboty wgłąb Rzeszy. Młodą panienkę ratował i uprowadzał brawurowo z rąk okupanta zakochany w niej po uszy Wacek. W nastepstwie czego sam wpakował się w tarapaty i wysłano go najpierw na roboty do Niemiec, skąd popadł w inną, sowiecką niewolę i został wcielony siłą do armii. Gdy sfałszował dokumenty, by szybciej opuścić służbę, omalże nie dostał kulki w łeb. Splot niezwykłych okoliczności pomógł mu wyjść z tego cało i wrócić do swojej Anieli, którą poślubił, miał z nią czwórkę dzieci i żyli długo i szczęśliwie. 

Babci nie ma już z nami od roku, dożyła prawie 95 lat; cioci - od 16 lat. Ale ciągle żywe w naszych sercach, oświetlają drogę jak morskie latarnie. Mój dom jest ich pełen w zdjęciach, wspomnieniach naszych i naszego syna, anegdotach. 
Bo latarnie morskie jednak nigdy nie gasną. Nasze moralne wzorce.