„Jeżeli Anioły są posłańcami Boga, to zwierzęta – posłańcami Aniołów."

„Jeżeli Anioły są posłańcami Boga, to zwierzęta – posłańcami Aniołów. I na ogół trafiają tam, gdzie są najbardziej potrzebne.”
Miarą wielkości człowieka jest dla mnie stosunek do istot słabszych, w tym właśnie zwierząt. I nic na to nie poradzę. To sito, przez które przesiewam ziarno od plew.
Po 11 latach wspólnego życia odeszła od nas nasza „piesa”. Moja najlepsza koleżanka. Mówisz, że nadużywam słowa:”przyjaciel”. Zostańmy więc przy mniej górnolotnym określeniu. 

Moja Piesa. La Luna o powłóczystym spojrzeniu. Psia princessa mająca wiele imion. Bardziej ludzka od niejednego znanego mi człowieka. I nie chodzi o to, że należę do tych pomyleńców, co przenoszą na zwierzę cechy ludzkie. Nie ubierałam jej w pikowane płaszyki i nie plotłam jej warkoczyków. Traktowałam ją z szacunkiem i zgodnie z jej pieso-człowieczą naturą.
Lata obcowania ze zwierzetami pozwoliły mi ukuć pewną filozofię, według której są to bezwarunkowo najwierniejsze ze stworzeń. Często bardziej wierne niż mąż, żona, rzekomo najlepsza przyjaciółka, siostra czy brat. Bardziej cierpliwe i oddane na miarę swoich psich możliwości. Wiadomo, zakupów za nas nie zrobią, okien nie umyją, ale jak potrafią pocieszyć i jak patrzeć w oczy... Tyle zachwytu, niemego uwielbienia i radości na mój widok nie widziałam nigdy w oczach żadnego mężczyzny!
​Nie są tak małostkowe jak my ludzie. Tyle serca za michę żarcia! Pokaż mi choć jednego człowieka, który za tak niewiele jest w stanie ofiarować tak wiele. Znasz takiego? Bo ja nie.
I nie obchodzą mnie akademicko-teologiczne spory, na temat: czy psy mają duszę. Moja Ata tchnęła ducha w nasze domostwo. I nastał pełny, żyjący, cudownie niedoskonały dom. Zapoczątkowała erę psów w naszej rodzinie na emigracji. Rozświetliła nasze życie serią barwnych wydarzeń. A później... odeszła.

Gdy Ci o tym powiedziałam, odrzekłaś: ”Moje zwierzęta też umierały, a nigdy nie zdychały.” I za to Cię bardzo lubię.
Ktoś inny wzruszył ramionami: „To tylko pies. Tyle ludzi codziennie umiera...”
Patrzę na niego zdumiona. Tak. Tyle ludzi umiera. Tyle światów się wali. Tyle gwiazd i konstelacji. Tyle obietnic, planów, nadziei... Tak wiele niesprawiedliwości... My ludzie, w perspektywie kosmosu jesteśmy też nieznaczącym, świetlnym pyłem, który przeminie... Kto o mnie będzie pamiętał za 200 lat, a nawet wcześniej. Nikt.

Ale w skali mego mikroświata: to MÓJ człowiek, pies, roślina, dom. To MOJE niepowtarzalne uczucia. I chcę je chronić. Ogarnąć ramionami. Bo to MOJE życie, moi bliscy... Wszystko co mam. Mój świat. 

Nasza Tunia miała swoją psią osobowość. Cechowała się kocią niezależnością i dumą. Chadzała swoimi ścieżkami. Potrafiła być rozczeniowa. Zachłanna, egocentryczna, podszyta melancholią, charyzmatyzna. Niekwestiowana królowa w naszym domowym, psim świecie. Kapryśna. Ale czy miłość ma być łatwa? Kochaliśmy ją za jej zalety i pomimo wad. Za jej czułość i krnąbrność. Bezkompromisowość i dyplomację zarazem.  Za jej obecność w każdym ważnym momencie naszego życia. Za to, że nauczyła mego syna cierpliwości i szacunku do innych stworzeń. To ona ukształtowała jego stosunek do zwierząt. 

Ale się wypełniły dni. I mimo, że psy tej rasy dożywają bardziej sędziwego wieku, jej świeczka dopalając się, zaczynała niebezpiecznie skwierczeć.
Bo tak jak w ludzkim świecie, one też nie są wywoływane według wieku. Mal de chance, jak powiedział weterynarz, który odczytał w poniedziałek rano wyniki. 80% nerek nie funkcjonowało...

Ale zanim to nastąpiło, zanim wydarzenia potoczyły się tak szybko, a odchodzenie przybrało na sile i dramaturgii, jakby nagle zaczęła śpieszyć się na pociąg... Zanim to wszystko nastapiło, próbowaliśmy karmić się nadzieją. Psy nie karmią się nadzieją. One wiedzą kiedy odchodzą nie na żarty...

Miała takie skłute łapy. Leżała w klatce mokra i wymęczona. Ale jeszcze wtedy nie wiedzieliśmy, że to koniec. Dziewczyna odłączyła kroplówkę, a ja wyprowadziłam ją na trawnik przed kliniką. Trawa była mokra, a ona od szczeniaka nie cierpiała mokrej trawy. Nawet po rosie rano stapała na sztywnych łapach, jakby chodziła po igłach. Nigdy nie napiła się wody z kałuży, podczas gdy dla moich pozostałych psów, nie stanowiło to problemu. Patrzyła na mnie żałośnie.
Co oni Ci zrobili, Tuniu? Czy nie wiedzą, że nie lubisz wody?...
​
Wyjęłam z samochodu gruby, stary ręcznik. Rozłożyłam go na suchym chodniku. Położyłam ją na nim delikatnie i podłożyłam pod głowę poduszeczkę, która pachniała domem, psami, nami... Usiadłam obok na betonie i wyciągnąwszy nogi, oparłam się o ścianę. Slońce jak na zamówienie ogrzewało mokry brzuszek mego psiaka. Też wystawiłam buzię do jego kojących duszę i ciało promieni. Wysuszały mi cienkie strużki łez, które bezgłośnie płynęły po policzkach. Było nam bardzo dobrze. Jakby czas się zatrzymał. Trwałyśmy tak zespolone ze dwie godziny. I czułam, ze jej też jest dobrze. Wzdychała rozkosznie jak kiedyś, gdy drzemała przytulona do mego boku na kanapie przed telewizorem. Gdy tyle lat przebywa się ze zwierzętami, to pozawerbalna komunikacja przebiega wręcz na granicy mowy. Ludzie idący ulicą zerkali na nas ciekawie. Ale nas to wcale nie obchodziło. I wiecie co?
Pomyślałam wówczas o dwóch rzeczach. 

Po pierwsze, że skradająca się śmierć nie jest taka zła. Wiem, że to absurdalne, ale w tej sytuacji, poczułam nawet do niej lekką sympatię. Najpierw jesteśmy w niewoli czasu, tego bezwzględnego szaleńca, który z obłędem w oczach i pianą na ustach pogania nas batem powinności, pilnych spraw, naglących obowiązków. Ale gdy śmierć cichutko staje u drzwi, czas pokornieje, spuszcza z tonu i musi złożyć jej haracz. Zatrzymuje się w miejscu, a my uwalniamy się spod jego dyktatury. Prostujemy plecy i zaczynamy dostrzegać piękno tego świata. Dajemy naszym bliskim: ludziom, czy zwierzętom najpiękniejszy prezent. Wspólnie nadrabiamy stracony czas. Uważniej zaczynamy chłonąć minuty, chwile, celebrować każdy dany nam moment. Spijać i smakować ułamki sekund. Mamy wreszcie czas na czas... ONLY TIME.

I po drugie: nagle zrozumiałam bezdomnych i już wiem dlaczego każdy z nich ma psa. Pojęłam, że bezdomność to najczęściej wybór, a nie konieczność w naszych ciągle opiekuńczych strukturach demokracji. Siedząc na tym betonie, na starym ręczniku, grzejąc się w promieniach kwietniowego słońca, z przytulonym do mnie odchodzącym psem, zdałam sobie sprawę, że tak naprawdę, bardzo mało człowiekowi (i psu) potrzeba do szczęścia.

Wystarczy trochę słońca, stary ręcznik i BLISKOŚĆ...
​
Musiałam zmienić pozycję i popatrzeć na świat z perspektywy widoku ludzkich nóg na wysokości mego wzroku, by zrozumieć o co w tym chodzi. O co chodzi w game zwanej życiem. Zanim nastąpi: game over. To Ona, Tunia odchodząc otworzyła mi oczy. 

Bądź czujny! Żyj!