Kobieto! "Utrzymuj wysokimi swoje obcasy, swoją głowę i swoje wartości"

Tak KOBIETO! Coco Chanel ma rację. I nie ważne, że Twoje "obcasy" mogą być w praktyce ciężkimi glanami. Chodzi o zasadę, chodzi o pryncypia!
8 Marca. Tak się złożyło, że tego dnia miałam spotkanie autorskie w Domu Polski Wschodniej w Brukseli, za co raz jeszcze składam podziękowania  organizatorom na ręce Pana Michała Szczepury,, dziękuję wspaniałej prowadzącej Justynie Kończał i gościom, w tym gościowi specjalnemu: tegorocznej Polce Roku, sławnej pianistce, która przybyła tego wieczoru aż z Liege Pani Elżbiecie Dedek.

Święto Kobiet - Doskonała okazja, byśmy porozmawiały o sobie. O nas: kobietach emigracyjnych. 
Każda z nas, bez względu na to, czy zabrała tego wieczoru głos, czy też nie, miała na pewno wiele do powiedzenia. 
Stanowiłyśmy pełen przekrój wiekowy, zawodowy, społeczny. Ale wszystkie mamy marzenia i siłę do ich spełniania, która drzemie w nas. A także doświadczenie, które uczyniło nas bardzo silnymi. 
Na emigracji, każdy aspekt naszej kobiecości poddawany jest szczególnej próbie. Przekraczamy jeszcze więcej granic: fizycznych, mentalnych, psychicznych niż w kraju.
Transgresja - przekraczanie, nawet jeśli dla niektórych ma to wydźwięk pejoratywny zawsze towarzyszy emigracji.
Emigracja jest kobietą... Dlatego ma tyle barw i płaszczyzn... 
Tego wieczoru mówiłyśmy głównie o przekraczaniu NASZYCH granic, na miarę siebie.

"Znać doskonale granice, to już je poznaniem przekroczyć, dotknąć granicy, to dotknąć tego, co się poza granicą znajduje." 
Leszek Kołakowski

Przekraczanie granic nierzadko boli. Ale to dzięki niemu istnieje postęp w każdej dziedzinie życia. A my kobiety jesteśmy jego rewolucjonistkami. Jakoś tak świat zmierza w kobiecym kierunku i naukowcy nie od dziś prorokują, że wiek, który się właśnie zaczął, będzie wiekiem kobiet. Co Wy na to panowie? 

"Wysiłek przekraczania siebie jest wyrazem prawdziwego człowieczeństwa, wyrazem zdrowia psychicznego, szansą rozwoju i satysfakcji życiowej. Transgresja odgrywa doniosła rolę w kształtowaniu osobowości, jest osobowościowotwórcza.  Każde wyjście "POZA", każda transgresja pozytywna prowadząca do zrealizowania wyznaczonego celu jest krokiem rozwojowym" . Prof. Kozielecki

Moje bohaterki są kobietami emigracyjnymi. Stąd padło wiele pytań dotyczących emigracji. 

Moja EMIGRACJA Przejście. Samotność. Siła. W każdą emigrację wpisany jest rodzaj samotności, ale nie tylko tej znojnej, o negatywnym, smutnym wydźwięku, ale pozytywnej, twórczej, tej która towarzyszy samotnej drodze na szczyt każdemu twórcy i wizjonerowi. Związane jet to z pokonywaniem pewnej drogi, którą zawsze musimy przejść sami, nawet mając przy boku kochanego człowieka. To nasze poznanie, przekraczanie granic naszych możliwości, mentalnych ograniczeń, refleksja, która towarzyszy poszerzaniu horyzontów, wyciąganie wniosków, smakowanie solidarności ludzkiej, analizowanie naszych błędów, uczenie się.... Ktoś powiedział, że nasze życie jest jak los gwiazd, krążących obok siebie, lecz samotnych. Emigracja daje w skondensowanym stopniu posmakować tej samotności, ale również solidarności, własnej siły, własnych możliwości. Na emigracji wszystkie te uczucia i doznania są bardziej intensywne, niż w środowisku dobrze znanym od zawsze.
Wyjeżdżamy tylko na chwilę... zostajemy na zawsze...
80 procent z nas doznała tej pułapki, w którą wpadamy. Mówi się, że z emigracji nie ma powrotu. Wiem to po sobie. Ciągle jest zły moment by przerwać błędne koło: Jeszcze tylko jeden rok, jeszcze tylko Komunia dziecka, jeszcze gimnazjum i studia, jeszcze trzeba sfinansować wesele i pomóc kupić samochód. I nagle łapiemy się, że na dobre utknęliśmy gdzieś pomiędzy.
Emigracja zmieniła swoją twarz...
Na początku nasi mężowie podążali za chlebem. Później zaczęłyśmy podążać za nimi. W końcu nasze kroki zaczęły się wyrównywać, a teraz bywa, że trudno im, mężczyznom, za nami nadążyć.  Szybciej przyzwyczajamy się do zmian, jesteśmy bardziej siebie świadome, elastyczne i odważne. Wchodzimy w nowe role, jeszcze niedawno zarezerwowanych tylko dla mężczyzn. Na moich oczach rodzi się nowy typ kobiety; to moje koleżanki, które zaufały sobie i swojej wartości. Miło patrzeć jak rozkwitają, biorą sprawy w swoje ręce, żyją, pięknieją... A niejednokrotnie słyszały, że sobie nie poradzą... Na szczęście nie wszystkie w to uwierzyły. Serce się raduje! 
​Patrzę wstecz...
My, kobiety emigracyjne...
Jesteśmy inne niż 20 lat temu. I nawet jeśli często na początku podejmujemy się różnych prac niezgodnych z naszymi oczekiwaniami, talentami, czy marzeniami, to traktujemy je jako trampolinę do osiągnięcia swoich celów. Niektóre z nas robią zawrotne kariery. Mam tu na myśli spełnione, świadome życie, które jest dla mnie JEDYNYM KRYTERIUM SUKCESU. Czasami padamy na nos, zaciskamy pięści, bywamy na zakrętach, z których nas wyrywa życia pęd, by przetrwać bywamy kobietą na 200%, wrednym babsztylem, choć w duszy gra nam empatyczna, wrażliwa blondynka, lub brunetka, która musi poczekać na lepsze czasy. I doczekuje ich.  Po wielu latach zmagań, gdy patrzymy wstecz - wiemy, że było warto. Dogrzebać się w życiu do tej kobiety jaką jesteśmy teraz. Świadomą, samodzielną, marzącą, dziewczęcą, rzeczową. Barwną. 

Patrząc po roziskrzonych oczach tamtego wieczoru, byłam szczęśliwa, że tyle dobrej mocy w jednym miejscu.
Dziękuję DZIEWCZYNY, bo bez względu na wiek, tak właśnie o nas myślę. Dziękuję za Waszą moc.
P.S. Pan Michał zadbał o upominek dla każdej z nas. Fajnie jest czuć się kobietą. Dziękujemy.  
​Poniżej znajdziecie relację video z tego wydarzenia w postaci krótkiego filmiku.