La Kotta

Miało być o zwykłym życiu. Więc nie sposób przemilczeć naszej ostatniej rodzinnej fascynacji. Bo życie w każdym aspekcie zachwyca, czaruje i nie lubi próżni. Zachłannie zapełnia wyrwy samotności nową treścią. Pamiętacie Papagaja? Zieloną papugę, która zagościła u nas przez kilka dni? Rozkochała w sobie Tośka, Wodziła nas za nos. Kaprysiła i się obrażała. Zostawiła podziurawione jak sito kwiatki na parapecie okna, które z trudem do siebie dochodzą. One jedne ucieszyły się z końca ptasiego terroru jaki wprowadziła w naszym domu owa kaleka, zielona, brukselska papuga. W końcu odleciała jak gdyby nigdy nic i tyle ją widzieliśmy. No i co ja mam powiedzieć wpatrującego się ufnie we mnie Tośkowi? 
​Tosiaczku! Pierwsza cenna lekcja w Twoim życiu: 
Jeśli komuś pomagasz, nie oczekuj nigdy wzajemności, bo poczujesz zawód. To nieuczciwe oczekiwać wzajemności. Znaczyłoby to, że Twoja pomoc komuś jest zwykłym wyrachowaniem.
Lekcja druga:
​Ludzie odchodzą, papagaje odfruwają. Nie ograniczaj nikomu wolności. Grzechem jest zatrzymywać na siłę. Puść to. Niech odleci, podobnie jak urazy i żale. 

Na naszym polskim podwórku zamieszkała kocia rodzina. Matka z trójką dzieci, a każde z nich - inny charakter. Najbardziej polubiłam Rudolfa. Rudzik - najodważniejszy z kociąt podążał za matką, gdy ta narażając życie wypuszczała się na zwiady, na ganek obcych ludzi by zdobyć coś do jedzenia dla swojej rodziny. Rudziątko, dzielnie, choć nie bez strachu towarzyszyło jej w tych ryzykownych wyprawach, gdy trzeba było w porę salwować się ucieczką przed zębiasto-wrogim potworem jakim z pewnością jawił im się ujadający Tosiek. Pozostała dwójka mniej odważnego rodzeństwa siedziała w krzakach wysuwając ciekawie pyszczki. 
Szybko opanowaliśmy sytuację, do tego stopnia, że Kotta - matka z całą trójką spokojnie spożywa jedzenie w obecności Tośka, a nawet obdzielam je kawałkami mięska na zmianę: raz - Tosiek, raz - Kotta. Daleko jeszcze do zażyłości (cudów się nie spodziewam), ale codzienne odwiedziny kociej rodziny nie budzą już w naszym piesku aż takich emocji jak początkowo. Ba, nawet z chęcią by się z nimi pobawił. Kocięta źle jednak odczytują jego intencje, a kocia mama syczy ostrzegawczo.
Tym niemniej stworzenia zamieszkałe na naszym podwórku wzbudzają w naszym psie ogromne, choć zdaje mi się pokojowe uczucia. Kociątka mają zaropiałe oczy, ale nie jestem w stanie im jeszcze pomóc, gdyż nie ufają mi na tyle, by dać się wziąć na ręce. 
Cieszę się, że jest szansa, że do końca wakacji należycie je odżywię. Myślę, że karmiącej kociej mamie i jej rozwijającym się dzieciom jest to teraz szczególnie potrzebne. Później??? Pytania o to co potem, często budzą niecierpliwy trzepot duszy. I lęk. Jeszcze o tym nie myślałam. Nieprawda, myślę o tym codziennie. Cieszę się, że teraz, gdy jestem im najbardziej potrzebna - mogę im pomóc. Widok głodujących stworzeń, ludzi i zwierząt budzi niezgodę na niesprawiedliwość tego świata. I radość, jeśli można zapewnić choć jeden syty dzień głodującym brzuchom, gdy można wyrwać strzęp podłego dzieciństwa i zamienić je w spokojny, dostatni sen. To się wszystkim dzieciom należy. Również kocim. 

W przypadku moich lokatorów sytuacja zdaje się nie być skomplikowana. Nasz dom oddycha swoim rytmem nawet podczas naszej nieobecności i wierzę w to, że znajdzie się życzliwa dłoń któregoś z jego bywalców, która sypnie regularnie (nie)naszym kotom suchej karmy do miski, lub podleje trochę mleka. 
Większym niepokojem napawa mnie myśl, że jeśli nie będzie możliwości wysterylizowania kocicy, to za chwilę znów będzie oczekiwać potomstwa... A jest taka chuda i zatroskana o swoje dzieci.... Aż się serce kraje. Nie mogę jej jednak w okresie karmienia zabrać od nich, bo przecież nieporadne kocięta nie dadzą sobie zbytnio bez niej rady. A później... Będę musiała odjechać.... 

​Póki co siadam codziennie rano i wieczorem na schodach mego domu razem z Tośkiem, karmimy koty i patrzymy na nie z przyjemnością. Jak rosną. Jak się zmieniają. Jak zaczyna kiełkować nić przyjaźni między psem i kotem. Skoro zwierzęta potrafią się dogadać, dlaczego z takim trudem przychodzi to ludziom? Może dlatego, że zatraciliśmy nasz pierwotny instynkt, daliśmy się omamić złotoustym? Za mało ufamy naturze? 

Patrzę jak kociątko toczy psią chrupkę jak piłkę, bawi się nią, podrzuca, po czym zjada. 
Tosiek z lubością wylizuje resztki kociej konserwy. A ja się cieszę i dziękuję Bogu, że żadne z nich nie pójdzie dziś spać z pustym, ściśniętym żołądkiem. 
Tylko tyle... Aż tyle...

To tu toczy się prawdziwe życie. Niech trwa.
A ja głupia myślałam, że nie cierpię kotów...