Czułe, śmiertelne słówka

Był młody, dobrze się zapowiadający, gładko ogolony i uprzejmy. Pracowity. Robił interesy z niczego. Świat się do niego uśmiechał. Uśmiechała się też ona - najpiękniejsza dziewczyna w okolicy. Chętnie poszła w jego ramiona i przesiadła się z gracją do lepszego życia, jak do najnowszego modelu lexusa, którym on jeździł. Pasowała do niego znacznie bardziej, niż do swego zgrzebnego życia na przedmieściach byle jakiego miasta. Gdzieś.
Był dobrym człowiekiem. Zarabiał na życie. Była wdzięczna i doceniała. 
Był dobrym człowiekiem. Jeździła na wakacje. Sama, bo jej ufał. I nie znosił upałów. 
Nie był złym mężem. Zadbał o to by nie mieli już więcej dzieci. Dwójka wystarczy. Wniosła poprawkę do marzeń o dużej rodzinie. Przyznała mu rację. 
Nie podniósł na nią ręki ni głosu jak inni mężowie. Nigdy. 
Nie pozwolił iść do pracy, bo wszystko miała. Poza tym się nie nadawała. Wiedział o tym. Znał się na ludziach. 
Czasami kazał trochę schudnąć, by pasowała do luksusu. I lexusa. Miał doskonały gust i gest. 
​
​A ona głupia suka, odeszła po 30 latach stłamszonego małżeństwa. Goła i bosa. Tak jak stała. 
Jak można być tak bezmyślnym, nie mówiąc już o braku wdzięczności. 

Tak, zgadłeś. Piszę o agresji zakamuflowanej. Tej w białych rękawiczkach. Tej co boli znacznie dłużej niż siniaki na ciele. Tej, która żłobi na zawsze ślad i tej blizny nie usunie nawet najlepszy chirurg plastyczny. 
​Nie ulega wątpliwości, że każda agresja jest destrukcyjna i zła, ale najgorsza jest ta ubrana w piekne słówka.
Kojarzysz poetkę Marię Pawlikowską-Jasnorzewską? 
Jej mąż mawiał pobłażliwie mniej więcej tymi słowami:"Oj szczurku, szczurku jakiś ty głupi." Nazywał ją małym głupiątkiem, aż w końcu sama w to uwierzyła i próbowała zasłużyć na szacunek. Gdy zdradziła swoje marzenie, że chciałaby sprzedawać swoje akwarelki, jej mąż nie okazywał jej wsparcia. Milczał ponuro i mówił, że Pawlikowscy nie kupczą sztuką...

Agresja - to demonstracyjny brak wsparcia i przebrana w czułość pogarda.
To zlew pełen nieumytych z całego tygodnia garów, gdy wracasz do domu po ciężkim trzydniowym szkoleniu, a on (ona) siedzi naburnmuszony w fotelu, bo Cię nie było w zasięgu ręki.

Dlaczego ranimy? 

Gdy narasta frustracja, która chce wypłynąć w postaci fali złości, tłumimy ją z wielu powodów. 
A przecież złość to sygnał, że coś w nas - nas uwiera, że ktoś przekracza nasze granice, że coś się dzieje wbrew nam. Jesli nie zwerbalizujemy naszych emocji - wypłyną gwałtowną erupcją wulkanu, jak para z bulgoczącego czajnika, w postaci wyplutego gwizdka. Pozwól wybrzmieć złości. Ona oczyszcza. Miej to gdzieś, gdy ktoś Ci mówi, że nie wypada czasem się wściec. 

Nie czekaj aż złość przerodzi się w agresję.
Nie pozwól, by czyjaś agresja zniszczyła Twoje życie.
Zasługujesz na ŻYCIE. Choć może Ci wmówiono - dla "Twego dobra", że się do niego nie nadajesz.

Każda ze znanych mi osób, która po latach zmagań sprzeciwiła się ukrytej agresji i wzięła swoje życie w swoje ręce - jest dziś spełnionym człowiekiem, więc wiem, że Ty też dasz radę. Lekko nie będzie, bo po latach "indoktrynizacji agresją" zaczynamy wierzyć, że jesteśmy do niczego. Ale to da się zmienić. Walcz! Idź po swoje szczęście!