Mój polityczny manifest poprzedzony scenką z Tośkiem.

Niebieska gęba nieba nie obeschła jeszcze od ostatnich słot, a tu słońce bezwstydnie sobie poczyna. Drzewa kwitną, najpiękniejsze te różowym kwieciem, których nazwy nigdy nie pamiętam. Napatrzeć się trzeba, bo urok kwiecia tyleż intensywny co krótkotrwały i nie obejrzysz się jak pastelowym dywanem zaściele chodniki. Taką wiosnę belgijską to ja lubię! Korzystam z niej wszystkimi zmysłami. Belgijska aura uczy, by życia nie odkładać na później, korzystać z każdej pogodnej chwili, bo za moment Twoje niebo zasnuje się ciężkimi chmurami i przez następne długie dni, tygodnie, miesiące, lata (?) będziesz o słońcu tylko śnić.  
Toteż biorę Tośka na smycz i ruszam do pobliskiej ( około dwóch kilometrów) piekarni po bułki niedzielnym porankiem. Mąż z czeluści swego szlafroka mruczy, że to niezły pomysł jest i że trzy w jednym: bułki, spacer dla mnie, spacer dla psa, załatwię. Że może on powinien pójść po bułki? Pewnie masz rację! Jednak taki dziwny dom mamy, że każdy robi to co lubi, a nie to do jakich ról jest przypisany. Ja uwielbiam chodzić rankiem i Tosiek też. Mąż "ogarnia" całość tego, czego robić nie lubię. 
A nie lubię "mieć na głowie" wielu rzeczy; ogródka nie lubię, sprzątać samochodu, ani kuchni po obiedzie, wyrzucać śmieci, kupować biletów, myć okien, a ponad wszystko nie lubię płacić rachunków, mandatów oraz pamiętać o wielu "bardzo ważnych sprawach" . Natomiast marsz po bułki wczesnym niedzielnym rankiem to czysta przyjemność!

Zawsze podejrzewałam, że Tosiek mimo swego niekwestionowanego uroku, jest wredną małpą, ale teraz dopiero miało się okazać jak bardzo złośliwą. Uczepiłam łachudrę przy słupku tuż przy piekarni, a on wyje jakby kto go ze skóry  obdzierał. I żeby mnie jeszcze nie widział! Ma mnie na wyciągnięcie łapy, że tak powiem, stoję w kolejce po bułki za szklanymi drzwiami, a ten patrzy na mnie z wredną miną i coraz lepiej się nakręca. Po chwili już na wszystkie tony wyje, gdacze jakby gadał, przechodzi sam siebie w kreatywności i najwyraźniej robi z siebie ofiarę. Ludzie z troską się z kolejki wychylają, że może się pieskowi krzywda dzieje. Ale jakoś nikt się nie kwapi, by mnie przepuścić, tylko poruszeni coś tam szepczą między sobą tym pogańskim narzeczem. Piesek, gdy tylko zauważa zainteresowanie swoją osobą przestaje wyć w wniebogłosy i merda ogonem do zabawy, po czym spogląda na mnie złośliwie i na nowo koncert! Ożeż ty! Więcej ze mną na spacer do piekarni nie pójdziesz - zarzekam się w duchu. Jakiś pan się ulitował i wyszedł z kolejki by mego Tosiaczka zabawiać, a jemu w to graj! Swoją drogą, aż dziw, że pragmatyczni Belgowie policji nie wezwali, że pies w środku dnia wyje, bo przecież tu psy są tak wyjałowione z "pieskości", że nie tylko nie wyją, ale nawet nie szczekają! Tylko ten mój polski odmieniec przywraca psiemu szczekaniu należyte mu miejsce. Oczywiście, gdy tylko zbliżyłam się do niego ze srogą miną, zaraz mnie swoim szorstkim jęzorem ukochał i serce rozpłynęło mi się jak gałka loda na gorącym naleśniku. Pobite gary. Poległam na tośkowej miłości. 

Wracamy do domu, a tam z czarnej plazmy polityka się po kątach snuje, jątrzy, wylewa, wszechobecna, wszech królująca, kłótliwa, uszczypliwa, odbijająca piłeczkę... A że jeszcze, wzorem niektórych mądrych ludzi, nie pozbyłam się telewizora, więc nieraz nadstawiam uszu i łypię okiem. I tu dochodzę do sedna sprawy. Raz na zawsze chciałabym wyjaśnić pewną sprawę.

Zauważyliście, że u mnie na blogu nie uświadczysz polityki, jedynie nieraz jakieś społeczne tematy? Czy to dlatego, że łagodne, słodkie blondyneczki poglądów nie mają? A może nic mnie nie obchodzi? 

Poglądy każdy musi mieć bez dwóch zdań. Ja też je, wbrew pozorom posiadam. Ktoś powiedział, że człowiek, który zgadza się ze wszystkimi, nie zasługuje na to, by ktokolwiek z nim się zgadzał. Mówią, że trzeba interesować się polityką, w przeciwnym wypadku ona zainteresuje się skutecznie Tobą, człowieku. I to tak, że się nie pozbierasz!
I dlatego myślę, że uczciwiej jest tak jak w Belgii, gdzie udział w wyborach jest obowiązkowy. Nie idziesz głosować - płacisz mandat. Bo najłatwiej jest nic nie zrobić, ale krytykować to co inni próbują robić. Ilu z milionów telewizyjnych kibiców próbuje mieć REALNY wpływ na kształt społecznego i politycznego życia? Zapewniam Cię, że w skali narodu - to niewielu. Najprościej jest kierować światem i krajem z pozycji telewizyjnego pilota. I trzymać wszystko w garści. Dopóki baterie w pilocie działają.

Każdy jest stworzony do czego innego i niech robi to doskonale. Potrafisz nadawać skuteczny kierunek poczynaniom polityków? - Bardzo dobrze, rób to! Patrz im na ręce! Ale to wymaga specjalnych predyspozycji. Ja nie byłabym dobrym politykiem i nie uświadczysz na moim blogu złych wibracji.  Jest ich pod dostatkiem na każdym kroku. U mnie znajdziesz od tego, tak nieraz potrzebny  odpoczynek.

"Zaczarowana codzienność" jest strefą dobrych emocji w sieci i bardzo tego pilnuję, by to miejsce nie upodobniło się do innych, podobnych do ringu bokserskiego, na którym nie panują żadne zasady. 
Gdy chcesz powojować, odpłyń w inne strefy internetu. 

Moją jedyną opcją polityczną - jest: "Po drodze mi jest z mądrymi, wrażliwymi ludźmi" 

Tak, podobnie jak Ty oglądam nieraz dzienniki, by wiedzieć co się dzieje w kraju i świecie. Obowiązkowo. Najczęściej jednak z pewnego dystansu, w kontekście socjologiczno - historycznym, na różnych kanałach. Uśmiecham się patrząc jak poszczególne stacje telewizyjne te same wiadomości, w zależności od sympatii politycznych - pokazują w zupełnie w innym świetle. Słucham uważnie w myśl zasady:"Po słowach ich poznacie, co chcieli przemilczeć" (Stanisław Jerzy Lec).
Czasami (często) obstawiamy między sobą z mężem posunięcia polityków, są tacy przewidywalni, a układy sił aż nazbyt wyraźne gołym okiem... 
A później łapię się na tym, że szkoda mi mego życia na oglądanie igrzysk na szklanym ekranie i poddawanie się ich manipulacji - moim (cennym) czasem. Nie porywam się na to, do czego najwyraźniej nie jestem stworzona. Zostawiam to wojownikom, którzy świetnie się realizują w atmosferze konfliktu. Zabieram się za moją "pracę u podstaw", gdzie jest wiele do zrobienia; do problemów, które ciężko dostrzec z parlamentarnych mównic, a które tuż za rogiem leżą odłogiem i krzyczą bezradnością. Zjednuję do tych spraw ludzi, którzy "coś mogą".

Moją jedyną polityką jaką uprawiam, jest zmienianie mego skrawka świata wokół mnie na lepsze . Tak, wiem, jest to mniej spektakularne, ale jednocześnie często bardziej skuteczne niż nadęte frazesy i widowiskowe posunięcia w świetle fleszy. To co mi najlepiej wychodzi, jest czynienie codzienności bardziej znośną, "zaczarowaną", I nie próbuję na siłę udawać kogoś innego, niż jestem. Udało mi się już zaczarować skutecznie niejedno ludzkie serce i wyprostować niejedną krętą dróżkę i to upewnia mnie w przekonaniu, że droga, którą podążam jest w pewnym sensie moją misją. Bo przecież każdy ją ma. Zmieniam świat z tylnego siedzenia i nie mam aspiracji maszerować w pierwszych szeregach. Niech to robią ci, co są do tego stworzeni. Bo takich ludzi też potrzeba. Amen.