Na językach.

Znalazłam w necie taki oto tekst. Dosyć często można się na niego natknąć ostatnimi czasy. Przytoczę go w całości, bo nie sposób z nim się nie zgodzić. 

​"Przez całe życie, niewątpliwie przewinie się wokół nas masa ludzi.

Niektórzy pobędą w nim chwilę, inni dwie, może pięć. Rok, trzy lata, osiem, dziesięć, piętnaście. Niektórych poznamy przypadkiem, innych w przysłowiowej "biedzie" lub w wyniku sytuacji prowadzących do tego w skutkach.

Jedni jak drzazga wbiją się nam w serca, umysł, wątrobę. Inni - dadzą w kość. Będą i tacy, którzy podarują nam cały szereg pięknych chwil miłych do wspominania, a jeszcze milszych do przeżycia. Zagnieżdżą się w danym stopniu zażyłości, obiecają swoją obecność, by zaraz zniknąć jak wytarty szmatką kurz. Inni staną się takim kurzem, jednym z tych gromadzących się za łóżkami i szafami, który w końcu sami wytrzemy przy sezonowych porządkach.

I nieważne jakie uczucia obudzi w nas taki człowiek, zawsze wniesie do naszego życia jakąś naukę, lekcję, refleksję. Ludzie uczą i dlatego są cenni. Nawet ci, którzy nie są wiele warci."
​

Dziś chcę się skupić na bohaterach drugiego planu spektaklu naszego życia. Na ludziach, których określa się mianem "blogosławieństwa w przebraniu" (LifeArchitect) To Ci co się tą przysłowiową drzazgą wbijają w wątrobę, czy serce. Zaistnieli, pojawili się na chwilę, krwi utoczyli, dziurki nie zrobili, albo zmasakrowali nas tak słownie, że ledwie się pozbieraliśmy do kupy, a niektóre rany jeszcze krwawią. I odeszli. Po latach nieraz dopiero zrozumiemy, że byli naszym błogosławieństwem, pojawili się, by czegoś nas nauczyć, zahartować, przestrzec... 

Ale ja o jeszcze innym rodzaju "błogosławieństw" w naszym życiu chciałabym wspomnieć. O tych, co nie są wiele warci i nawet nie znamy czasami ich imion. Każdy z nas spotkał ich na swojej drodze. O ludziach, którzy zachwiali naszym światem, poczuciem wartości, mimo, że nie widzieliśmy ich nigdy w życiu i prawdopodobnie nigdy nie spotkamy. Przed tymi najtrudniej się bronić. Mówię o narastających w cyberprzestrzeni: agresji, "hejcie", plotce wirtualnej, masakrującej krytyce, trollowaniu... Wszystko to zjawiska ostatnich lat i nie znam osoby, która istnieje w sieci i nie spotkała się do tej pory z tym niszczącym zjawiskiem. 

Ustalmy coś na początek. Nie jesteśmy nietykalni. Ktokolwiek w jakiś sposób postanowił zaistnieć w internecie (choćby jednorazowo, lub sporadycznie) staje się osobą publiczną. I musi się liczyć z konsekwencjami tego statusu. 

Wszyscy jesteśmy osobami publicznymi, tylko róznimy się skalą popularności :) A co za tym idzie, róznimy się stopniem zagrożenia hejtem. Zła wiadomość jest taka, że, "nienawiść w sieci jest równie łatwa, co popularna" i najczęściej, równie bezkarna... Natomiast dobra wiadomość brzmi: Tylko spokój może nas uratować. 
​
​Jak to? Ano - tak to. Czytajcie dalej. 

Któregoś razu wchodzę na facebook i co widzę? Ataki na jedną z osób parających się w pewnym sensie, nazwijmy to, rekodziełem. No bo ktoś tam, coś tam zamówił i mu się nie spodobało. Czy miał prawo skrytykować? Oczywiście! 

Skrytykować TAK, ale nie zgnoić. Zadziwające w przytoczonym przypadku była reakcja innych użytkowników forum. A może własnie nie zadziwająca, a typowa. Po pierwszym "hejcie" posypały się inne, co jeden to lepszy, co jeden to bardziej wyszydzający. Kolczaste koło jakiejś irracjonalnej nienawiści nabierało rozpędu, aż wkrótce ciężko było je zatrzymać. Obelgi obrastały plotką, złą sławą, krzywdzącymi opiniami. Byłam przerażona wątpliwą kreatywnością uczestników dyskusji. Pomyślałam, że jakieś jednostkowe ataki trolli na początku mego blogowania, to niewinna bułka z masłem wobec wirtualnej nagonki, której stałam się przypadkowym świadkiem. Nieliczni śmiałkowie, ktorzy starali się stanąć w obronie pokrzywdzonej, padali taką samą ofiarą wyzwisk i wyrafinowanych epitetów. Zaangażowanych w dyskusję internautów ogarnęła jakaś schisofreniczna gorączka pogardy. Taplali się w niej, upajali się nią, posycali atmosferę, przechodzili samych siebie. Zastanawiałam się, czy przpadkiem nie śnię...

A cyberprzestrzeń cierpliwa jest... Wszytko zniesie, wysłucha... 
Tylko ludziom czasami nerwy nie wytrzymują. Wrażliwość jest zbyt wielka, a siła wytrwania zbyt mała. 
Ile to już żyć (tak, żyć) padło ofiarą takich wirtualnych nagonek... 

Łatwo z hejterem, opluwaczem, plotkarzem zawistnikiem walczyć nie jest. 
Bo hejter, to niestety stan umysłu. 

A sieć ma to do siebie, że każdy może mówić co chce i gdzie chce. I jak powiada jedno z przysłów: "Zanim prawda włoży buty, to plotka już obleci cały świat". 

Więc co robić? Jak żyć???

Odpowiedź jest tyleż prosta, co trudna. Ale przecież najprostsze rozwiązania są najskuteczniejsze.

Ignorować. Przeczekać. 
Z moich obserwacji wynika, że to najlepsze lekarstwo na toczącą się zarazę. Internet jest bombardowany taką ilością informacji, że jutro, pojutrze - za tydzień, nikt (oprócz Ciebie) nie będzie pamiętał o przykrym incydencie. 
Nic więcej nie można poradzić. Twoja reakcja obronna, próby wytłumaczenia, są jak woda na młyn złym językom, które w grupie rosną w jakąś zatrważającą siłę... Ta potrzeba publicznego linczu jest przerażająca... 

Oczywiście, jeśli internetowa obmowa czy kpina toczą się na Twoim podwórku (blog, strona internetowa, profil FB), możesz je ukrócić bezceremonialnie wykasowując obraźliwe treści. Ja tak robię, jeśli ktoś próbuje obrażać moich internetowych gości. Gdy "tyka" mnie, nie jest to dla mnie takie straszne. Znam swoją wartość, a w wielu ogólnych tematach, Bogu dzięki nie muszę miec racji i co za tym idzie, nie mam zamiaru nikogo przekonywać. Ale od moich gości wara! Łapy precz! I języki. 

I jeszcze jedna dobra wiadomość. Musicie zrozumieć, że komentarze świadczą nie o Was, lecz o komentujących. I mądrzy ludzie na podstawie takich postaw, sami wyciągną wnioski. A na głupich - nie powinno Wam zależeć. To co oni sądzą na Wasz temat, nie powinno należeć do Waszego biznesu.
Róbcie dalej swoje, najlepiej jak potraficie!