Najtrudniej z domu wyjść

W mojej części świata wieje. Huczy w kominach, trzaska drzwiami, 
łamie parasole czasem chłosta deszczem bez litości... 
Ludzie milkną, lica pochmurnieją, oczy ciemnieją... 
Kulę w sobie wszystkie swoje lęki, zamiatam pod dywan tęsknoty... 
Bo razem z deszczową,kapryśną, belgijską zimą i łkaniem wiatru budzi się we mnie jakiś zew...
By zacząć coś nowego... By zmierzyć się ze światem... Podjąć ryzyko... Spotkać przeznaczenie...
Stawić czoło nowym wyzwaniom...
Ale nie mogę ulecieć z wiatrem. Tak po prostu... 
Nie jestem wojującym mężczyzną, którego domem jest cały świat.
Cały świat w zasięgu mego serca. Mój dom, moja rodzina. Moje zwierzęta.
Bez nich ciężko byłoby mi żyć.
Na szczęście jestem zakotwiczona tu i teraz.
Nie zabierze mnie ze sobą lodowaty podmuch. 
Mam swoje drzewo, swój dom, ludzi, którzy na mnie czekają. Codziennie, gdy wracam ze świata...
Na szczęście w końcu ustaje wiatr z północy...
Wstaje dzień... Oczy nabierają nowego blasku, a myśli odbijają się od dna niepokoju...

Tęsknoty męskiej części mojej duszy zasypiają spokojnie w popiele kominka...
Ogarniam ramionami mój świat...
I nie mam już wątpliwości gdzie powinnam być...
W ich spojrzeniach tak wiele uśmiechów...
A w ogrodzie znów za rok zakwitną maliny i róże...
Zrobię im tej malinowej herbaty...
Ponakładam czułości w małe talerzyki...
Może nawet spróbuję upiec ciasto. Włożę całe serce, by nie wyszedł zakalec...
Uprasuję na jutro i pojutrze nawet...
Posłucham oddechów...
Zastygnę w zachwycie...
Spróbuję pójść spać przed północą, lecz znów się nie uda...
To mój kobiecy świat... 
Kocham go...
Tylko... muszę jakoś tę zimę przeczekać...

Tak pisałam kilka lat temu. Wiele zmieniło się w moim życiu, tylko tęsknoty mojej duszy nieustannie tak samo rodzą się każdej belgijskiej zimy i podobnie umierają wiosną, gdy świat budzi się do życia, a z nim ja.
​Dziś na szczęście nie jest to przeszywający  zimnem, lodowaty wiatr znad Morza Północnego, o którym pisałam wcześniej. Jest porywczy, ale dość ciepły. Mimo to wzmaga niepokój duszy, wywołuje podobne emocje. Nie tylko u mnie. Moje znajome nie wszystkie mają dziś dobry dzień.
Najprościej przeczekać taką pogodę pod kocykiem, pozostać w czterech ścianach i albo poddać się lękom i zapić je pigułką dającą ułudę szczęścia, albo oddać się ciekawej lekturze lub kontemplacji muzyki. Lub uciec w sen. Każdy swoje sposoby ma. 

Najtrudniej, to zmusić się wyjść z domu...

A jednak po krótkiej walce z sobą wciskam na głowę czapkę i wychodzę. Nie próbuję "rozkminiać" za i przeciw, bo tylko moja podświadomość na to czeka. Bym analizowała, dzieliła włos na czworo, rozpatrywała zyski i straty.
To tylko spacer w wietrzny dzień. 
To tylko całe życie. 
Po chwili czuję, jak moje ciało zaczyna brać udział w walce z wiatrem. Każdy mięsień pobudzony do wysiłku. Walczę z żywiołem, a raczej z moimi ograniczeniami: woli, umysłu, ciała. Budzi się przekora, radość, adrenalina, a nogi żwawiej niosą mnie przed siebie. Zaprowadziły mnie do prywatnego parku, udostępnionego pospólstwu, pod warunkiem, że nie będą śmiecić i nie spuszczać psów ze smyczy. Nie śmiecę i nie spuszczam, ale inni nie są już tak spolegliwi. Odkrywam piękno mego świata tuż za rogiem, o którym nie miałam pojęcia, że istnieje. To jak odkrycie nowej gwiazdy. 
Myślę, wspominam, dociekam, układam plan.
Taki zwykły, wietrzny, belgijski dzień i garść obrazów codzienności, co uwodzi. 
Tak wygląda moja zima tego roku w Kortenbergu.