November 18th, 2017

​Wasz czas jest ograniczony, więc nie marnujcie go na życie cudzym życiem. Nie dajcie się schwytać w pułapkę dogmatu, która oznacza życie według wskazówek innych ludzi. Nie pozwólcie, by szum opinii innych zagłuszył wasz wewnętrzny głos. I co najważniejsze, miejcie odwagę iść za głosem swojego serca i intuicji. Wszystko inne jest mniej ważne”. Steve Jobs

Tak mi w oczy wpadł ten cytat i postanowiłam się z Wami nim podzielić...

Ale nie to jest tematem dzisiejszego posta. To znaczy, o tym przy okazji. Pamiętać te słowa trzeba i codziennie sobie je powtarzać. Ale dziś bardziej chcę napisać o tym, że jest mi niezręcznie po tak długiej nieobecności wracać do blogowania. Nie wiem, którymi drzwiami wejść i jak się zachować, jak Was powitać. Post ten będzie bardzo chaotyczny, jak zwykle po długiej nieobecności. Po nim pójdzie już bardziej gładko, zwłaszcza, że w zanadrzu mam wiele różnych tematów. Już za chwilę, za dzień, za dwa z nimi pojedziemy.
To, że mnie nie było, nie znaczy, że się obijałam. W międzyczasie dużo pracuję, ale też dużo siedzę na Facebooku. To prawda, biję się w piersi. Pęd życia wymusza na mnie te krótkie formy twórczości, dzielenie się myślami, a forma portali społecznościowych bardzo to ułatwia wciągając nas w spiralę uzależnienia. I nie wiadomo kiedy, zasypiasz i budzisz się z twitterem, fejsem i instagramem przy poduszce. I ten świat, wydumany w pewnym sensie, nierzeczywisty zasysa Cię nieraz aż na dno i ludzie zaczynają go mylić z realnym życiem. I są zawiedzeni, że mają tysiące znajomych, a na rzeczowe zapytanie, czy prośbę o pomoc, odpowiada taka znikoma liczba osób... I wtedy przywracają sprawom ich należyte miejsce i wartość. Budzą się ze snu. Ze mną nie jest na szczęście jeszcze tak źle, wiele rzeczy sobie już dużo wcześniej uzmysłowiłam, wiele sądów obaliłam, wiele przekonań przewartościowałam. I Facebook mnie nie zwiedzie złudzeniami i nie wyprowadzi na manowce zręcznie ustawianymi algorytmami, I za wiele nie oczekuję po papierowych, facebookowych znajomościach i tym bardziej miło, gdy trafiam na fajnych ludzi. Ale nie próbuję niczego oczekiwać, ani sama nie prezentować roszczeniowych postaw. 
​Staram się by to media społecznościowe służyły mi, a nie odwrotnie, choć na pozór może to rożnie wyglądać. 

Ale wracam do meritum mego dzisiejszego wpisu. Czyli kajam się, kajam się, kajam...
W dodatku coś się stało i nie mogę newslettera do Was wysyłać, czekam, aż mój syn rozwiąże mój problem. 

Tytułem usprawiedliwienia, powiem, że naprawdę dużo pracuję. Sieję, sieję, sieję, i choć jeszcze nie zbieram, to już zaczynam widzieć wschodzące efekty mojej pracy. 
Niedawno były targi książki w Krakowie. Niedługo znów wyjazd do Polski na kilka dni i parę spotkań. W międzyczasie ciągnę kilka projektów (w rożnym tempie, z rożnym skutkiem):
- nowa powieść (nie zaglądałam doń od tygodni...)
​- książka dla dzieci (o przygodach pewnego pieska w Unii Europejskiej)
- zbiór opowiadań emigracyjnych, częściowo z pierwszej książki (dojrzałam w międzyczasie) plus inne nowelki,
- tłumaczenie na język francuski (znalazłam parę fantastycznych tłumaczy! Specjaliści od literatury porównawczej: polsko - francuskiej)
i takie tam inne drobiazgi... 

Za tydzień po raz pierwszy będę w Mons (Belgia) na wieczorze literackim, poprzedzającym miejscowe targi (ponoć największe w Walonii) jako jedyna Polka. W ostatni poniedziałek, po raz pierwszy zadebiutowałam na antenie belgijskiej rozgłośni RCF Radio Liege. I najśmieszniejsze jest to, że bardziej byłam zestresowana moim "drewnianym" francuskim, niż tym, że siadam przed mikrofonem. Zauważyłam, co mnie bardzo ubawiło, że mikrofon działa na mnie wręcz kojąco. Gdy założyłam słuchawki na uszy i ustawiłam go odpowiednio, wszystkie wątpliwości uleciały, a ja jak zwykle nie mogłam zapanować nad moim gadulstwem. Ja, która przez pół życia myślałam o sobie, że jestem nieśmiała! Nie bez znaczenia był fakt, że prowadzącą była przesympatyczna Pani Elżbieta Dedek, pianistka, zdobywczyni tegorocznej statuetki Polak Roku w Belgii, honorowa obywatelka Rawy Mazowieckiej i... Madagaskaru! Niezwykle barwna osoba. Myślę, że nasza znajomość jest zaczątkiem głębszej relacji. A wszystko za sprawą innej artystki, niezwykle utalentowanej i pełnej kobiecego wdzięku Nary Noian, mieszkającej i tworzącej w Belgii (a wcześniej we Francji) pianistki i piosenkarki pochodzenia armeńskiego. I tak dochodzimy do tego, jak ludzie doprowadzają nas do innych ludzi. Zawsze to głosiłam, ze jesteśmy dla siebie nawzajem największą wartością i niejedno spotkanie w zdawałoby się dość błahych okolicznościach może zaważyć na naszym dalszym życiu... 

Kliknij w zdjęcie, by posłuchać nagrania 

Poniżej podaję grafik moich spotkań, jeśli ktoś by chciał do mnie dołączyć w Polsce (i nie tylko), pogadać, kupić książkę z autografem, lub uczestniczyć we wspólnych małych grzeszkach typu: belgijskie czekoladki :) Porozmawiać o sprawach ważnych, śmiesznych lub bolesnych. Bez tabu. Ci którzy mnie znają wiedzą, że bez stu procent emocji się nie odbędzie. Nie "odpękuję" swoich spotkań. Sto procent emocji - sto procent uwagi, albo nic! Bo jesteście dla mnie ważni, a ja chcę być ważna dla Was. To jedyny moment, gdy można porozmawiać twarzą w twarz; przy kilku tysiącach znajomych na Facebooku, jest to niemożliwe. Czasami zdarzy się coś ważnego przeoczyć, czyjś głos, uśmiech, wołanie o uwagę. Dlatego tak cenię te wspólne spotkania, choć dla mnie fizycznie są też wyczerpujące. Tak jak i dla Was - trud przybycia, kosztem wieczoru z bliskimi, czy odpoczynku po ciężkim dniu. Ale wiem z doświadczenia, że dobre chwile warte są wyrzeczeń. I procentują. 

Oto organizacyjny grafik, który znajdziecie również w zakładce 

24/11/17 Soirée de livre w Mons
01/12/17 Spotkanie w Bibliotece Publicznej w Siemiatyczach
03/12/17 Prawdopodobnie spotkanie w Warszawie na Marszałkowskiej w pewnej kawiarni (dogrywam       szczegóły) 
05/12/17 "Moja Siostra Emigracja" Młyńska 12, Poznań
09/12/17 "Moja Siostra Emigracja" Toko 139, Antwerpia
​
20/01/18 Spotkanie autorskie, Daskalia, Leuven
09/03/18 Spotkanie autorskie, Dom Polski Wschodniej, Bruksela

Do szybkiego usłyszenia lub spotkania - w realu lub na blogu
​a na zakończenie: kojąca Nara Noian