Ofiarność czy ofiara?

Ofiarność czy ofiara?
Często w życiu słyszałam od tak zwanych "doświadczonych" mężatek, lub kobiet pozostających w długotrwałym związku.
Nigdy nie pokazuj mężczyźnie, że potrafisz wszystko zrobić, bo to co jest Twoim gestem w jego stronę, może się stać Twoim obowiązkiem. I już nie będzie odwrotu. Nie dotyczy to tylko par, czy małżeństw. Spotkałam się z tym w pracy, w układach towarzyskich. Raz zostaniesz po godzinach, by dokończyć stos spraw na biurku, od tej pory będzie ich codziennie przybywać, a próba wyjścia o normalnej godzinie z pracy, zacznie budzić zdziwienie pracodawcy. 
Aż nie zauważysz kiedy, staniesz się ofiarą własnej ofiarności. 
Mogłabym mnożyć przykłady. Ale po co? Same/sami znacie je z autopsji.
Niektórzy nazywają to po imieniu.: Kto ma miękkie serce, ten ma twardą d....
Konkluzja?
Drogie Panie, drodzy Panowie, wielu z nas myli bycie ofiarnym z byciem ofiarą. Te dwie postawy dzieli bardzo subtelna różnica.
Czasami próbuje się nas wmanewrować w różne ideologie, bądź też wzbudzić w nas poczucie winy. I jedno i drugie jest zabiegiem poniżej pasa.
A moja filozofia jest prosta i jasna jak "dzień dobry" i nie ma w niej drugiego dna.

Bez poczucia krzywdy robię z przyjemnością kanapki memu mężowi wiedząc, że tego nie cierpi. On za to codziennie rano przynosi mi kawę zanim wstanę, wiedząc, że lubię powylegiwać się z laptopem w łóżku.
Ofiarność jest wtedy gdy wchodzę w czyjeś buty i robię coś z miłości, sympatii czy empatii.
Ofiarą staję się gdy wywiera się na mnie presję psychiczną lub/I fizyczną zmuszając do ... ofiarności. Gdy to co robię, wzbudza we mnie głęboki sprzeciw i frustrację.
Kocham swoją rodzinę i wiele wyrzeczeń jestem w stanie dla nich ponieść bez poczucia krzywdy. Nie zapominam przy tym o swojej autonomii i potrzebie samorealizacji. Oni też to rozumieją i ponoszą związane z tym koszty. Bo mnie kochają i nie chcą ograniczać.
Ofiarność wymaga niezwykłej subtelności zarówno od tych, którzy się nią dzielą, jak i tych, którzy jej doświadczają.
Na szczęście tych relacji da się nauczyć. Ja swoje wypracowywałam latami. Na początku nie było łatwo, o nie! 
Dwie rogate dusze nieskore były do ustępstw względem siebie, bojąc się o utratę swojej autonomi. Dopiero kiedy zrozumieliśmy ile radości sprawia nam wzajemna ofiarność, nie musimy już bronić swego terytorium wpływów. Bo już nam nic nie zagraża. Nie nadużywamy wzajemnej ofiarności i mamy sporo siły, by obronić się przed staniem się ofiarą nacisków innych ludzi.