 Patrzę na datę ostatniego wpisu i złowrogi dreszcz przechodzi mi po plecach. CZERWIEC 2019... Zdradziłam swego osobistego, poczciwego, wiernego bloga na rzecz łatwiejszych rozwiązań. Wstyd! Jakoś tak tak mnie pchnęło i poniosło w kierunku mediów społecznościowych, które sama, o paradoksie uważam za konieczne zło! I mimo, że wierzę w niesmiertelność własnych stron i blogów, a nie mediów, gdzie jednym ruchem taki na przykład Facebook może przykręcić kurek (czytaj: zamknąć Ci usta), to poszłam na łatwiznę. Na swoje usprawiedliwienie dodam, że miałam w życiu bardzo dużo prywatno-zawodowych przetasowań, przemeblowań i na nowo układam swojej priorytety. Spokojnie! Wciąż z tym samym człowiekiem. Przynajmniej to, w tym wszystkim jest dobrą wiadomością. 
0 Comments
 W chorobie życie zwalnia i zaczyna biec innym torem, niezależnym od jego głównego nurtu. I już tamto wszystko ważne, przestaje być ważne nawet trochę. Zadufani we własne siły, płynący z prądem, niesieni nim wbrew sobie, zaczynamy nabierać pokory... "365 dni mocy" Mój własny jakże proroczy cytat, objawił mi się jak samospełniająca się przepowiednia w ostatnie tygodnie, miesiące, dni. I dochodzę do wniosku, że czasem trzeba porządnie walnąć się w głowę, spaść nią z góry na dół - dosłownie, by... złapać pion.
Liczne kłopoty zdrowotne moich rodziców ( z drżeniem serca wiedziałam, że kiedyś nadejdą jak u wszystkich, ale ciągle odpychałam od siebie tę wizję -"jeszcze nie teraz"), wypadek mego męża (teoretycznie - śmiertelny), a w ostatnich tygodniach - prawie identyczny, jego współpracownika i przyjaciela (tylko jeszcze z gorszymi konsekwencjami) bardzo zwyryfikował nasze postawy, priorytety, poukładał grafiki. Nie starczało w tych dniach czasu na pisanie, ledwie starczało go na łatanie spraw i cerowanie rozpadającego się życia. Literatura może poczekać. Życie śpieszy się. Do śmierci. I choć dla autora zabrać pisanie - to jak zabrać tlen, musiałam poświęcić muzę dla innych spraw. Nieraz zajeżdżałam do pracy z twarzą zroszoną od łez, bo emocje szukały ujścia, po chwili brałam się już na chłodno - za bary z życiem. Słońce wychodzi zza chmur, a sytuacje krańcowe jak zawsze dostarczają wielu nowych spostrzeżeń i refleksji, obalają zrośnięte z nami stereotypy.  Pasja - nadprzyrodzona siła
I nastały krótkie noce, szybkie dni. Zmęczenie i niejednokrotnie desperacja. Gdy stałam się gościem we własnych progach świętego spokoju. Chwile euforii, za wysokie progi i twarde mury nie do przebicia. I gdyby nie to, że pasja jest ogromną namiętnością, która staje się nadprzyrodzoną siłą, dawno złożyłabym broń. Ukochałabym bezpieczne powroty, comiesięczne, regularne wpływy na konto; moich, jakże bezpiecznych, bo znajomym narzekaczy w pracowniczej windzie. https://www.korzeniewska.com/blog/pasja-nadprzyrodzona-sila Tak pisałam 9 marca 2017 roku. Jest koniec maja 2019 roku. Co się stało z tamtą dziewczyną w dojrzałej kobiecie? Czy pasja nie wygasła? Czy jest dalej nadprzyrodzoną siłą, czy może garścią spopielałych nadziei? ?????  Wczoraj w nocy pojechałam z synem na lotnisko. Zanim wylądował samolot, na który czekaliśmy, pokazał mi jedno z tych czarownych symbolicznych miejsc, których obecności tuż obok nie można zauważyć nawet szóstym zmysłem. W rozbuchanym pędzie cywilizacji, w swoim własnym zmęczeniu nieustannej za nią pogoni, nagle stanęłam jak wryta.
Przysięgłabym, że w płaskim jak deska, najeżonym beznamiętnie pulsującymi światełkami krajobrazie okołolotniskowym - nic już więcej nie ma... Żyłam w tym przeświadczeniu, odkąd znam to lotnisko i odkąd zdarza mi się latać. A może to mi się przyśniło? Może to jakaś fatamorgana? Pomiędzy jednym pasem startowym, a drugim, wyrwany lotnisku, otoczony stalową siatką - kęs ziemi. Otwarta na oścież brama.  Lubię wracać do świata dzieciństwa. Noszę ciągle w sercu obraz mego Bullerbyn. W miarę jak czas zaciera kontury faktów, wspomnienia pięknieją odwrotnie proporcjonalnie do tamtej rzeczywistości.
Moje Bullerbyn. Rozciąga się w małej, malowniczej kotlince, wśród lasów, stawów i jezior. Na Podlasiu. Gdzie przylatują czarne bociany. I gdzie przez moją działkę przepływa rzeczka Mahomet. Na styku kultur, religii, narodowości. Polacy, Żydzi, Białorusini. Mieszańcy. Rodzinna wieś mego ojca awansowała do roli miejskiej dzielnicy zamieniając wdzięczną nazwę Słowiczyn na ulica Słowicza. Za moich szczenięcych lat jawiła się krainą miodem płynąca. W siermiężnych socjalistycznych czasach stanowiła enklawę dobrobytu i zachodniego przepychu. Jego wyznacznikiem były peweksowskie czekolady i tureckie kożuchy. Wieś w lesie licząca kilka niepozornych chat. Za to każda z rodzin miała ciotkę lub wujka na Zachodzie. Głównie w Ameryce. Ja nie miałam tam nikogo, ale miałam rodzinę, która – miała. Stad też, choć pośrednio – jako uboga krewna moich bogatych kuzynów – zbierałam okruchy z pańskiego stołu dobrobytu.  Bulwar jak dobry gospodarz miał ręce pełne roboty. Witał i żegnał. Jak świt i zmierzch. Przyjmował i odprawiał podróżników z dalekiego kraju, w którym naprzemiennie od lat w konwulsjach rodziła się i konała nadzieja. Na lepsze życie" "Witraż" Miało być radośnie, noworocznie z życzeniami i obietnicą regularnego pisania, bo gdy patrzę na datę ostatniego wpisu, jestem czerwona jak piwonia. Ale znów życie wymknęło się z utartego schematu. I cytat z mojej ostatniej powieści, opisujący jeden z brukselskich bulwarów jakoś sam mi się wpisał w charakterystykę ostatnich wydarzeń w Polsce i pierwsza myśl, że mój kraj - jak ten bulwar, na którym ciągle rodzi się i dogorywa nadzieja - na lepsze życie. Więc dzisiaj tylko garść myśli, niedopowiedzianych, niedokończonych, subiektywnych, pozwalam im swobodnie płynąć przez moją głowę, starając się, by nie ulec pułapce wzajemnych oskarżeń, wzajemnej mowy nienawiści obu stron konfliktu, którego zarzewiem była śmierć, dla niektórych kontrowersyjnego prezydenta Gdańska.
 Jeśli uświadomisz sobie jak kruche jest życie, uwierzysz, że każdy dzień to święto! Pewnego ranka, taka właśnie oczywista mądrość spłynęła na moje ramiona jak poranna mgła.
Oczywiście, zbyt jesteśmy zajęci życiem, by codziennie o tym myśleć. No i dobrze, bo życie w oczekiwaniu na jakiś kataklizm byłoby nie do zniesienia. Refleksja, wyświechtany slogan dopada nas wówczas, gdy życie naszych, lub bliskich staje pod znakiem zapytania. I wtedy odkrywamy o sobie wiele prawd, pomijając stres i szok, w jakim znajdujemy się w danej chwili. Powtórka z rozrywki. Pisałam o tym chyba na Facebooku, ale na blogu – jeszcze zdaje mi się, nie. Ranek. Pięknie zapowiadający się, w zgodzie z sobą i swoimi wartościami dzień, nie przeczuwający swego niefortunnego końca. Wstałam zgodnie z nastawieniem, że"każdy dzień to święto", podjudzając go do życia i działania: "No dalej, pokaż czym mnie dziś pozytywnie zaskoczysz?" Odpowiedź była natychmiastowa: piękna pogoda, zapisałam się do szkoły i odkryłam w środku miasta śliczny park, gdzie spędziłam kilka chwil, planując powrócić tu z mężem i psem w najbliższy weekend. Ale później moja wiara w to, że można sugestywnie sprawić, że wszystko potoczy się według naszych pragnień, legła w gruzy. Nos zarozumiałości utarty. Hallo, tu Ziemia! Popołudniowy telefon, z tych co to niepewnym głosem ogłaszają Twój koniec świata, zadzwonił. I popędziłam na skrzydłach niepewności i rozpaczy do szpitala. I już wszystkie mądre, psychologiczne gadki wzięły w łeb. Mój mąż miał wypadek, który pomijając kilka drobnych złamań i szwy na głowie, można powiedzieć, że zakończył się szczęśliwie. Wypadek, który zrewidował nasze życie, przyzwyczajenia, powiedział kilka prawd o naszych wzajemnych relacjach i sposobie odpoczynku. Wypadek, który zdarzył się już jakiś czas temu, a który wiele w naszym życiu zmienił. Odświeżył. W takich chwilach radzę Ci zresetować Twoje życie do zera, wypalić wzajemne urazy, rozpocząć od nowa. Nadać priorytety. Zwolnić, odpocząć. Ale koniecznie zacząć z czystą kartą od początku... By kurz dawnych spraw nie ciągnął się za Tobą, cokolwiek to by nie było.  Słuchaj, ja dziś uśmiecham się do życia pełną gębą, ale uwierz mi – nieobce mi są takie stany. Nie będę się wymądrzać, wszak nie wchodzę w Twoje buty i nie wiem, jakiej skali są Twoje problemy. Powiem tylko, jak ja sobie radzę w takich sytuacjach. Gdy ciąży ciało, dusza, serce, staram się największym wysiłkiem ruszyć czubek góry lodowej moich problemów. Zmuszam się, by stawić czoło choć najmniejszemu z nich. Wiem, wymaga to nadludzkiej siły... Ale gdy nadkruszysz choć jeden z tych mniejszych kamyków niemocy: wykonasz telefon, zmusisz się do rozmowy na trudny temat z partnerem, spróbujesz negocjacji z firmą windykacyjną, która bombarduje Cię złowrogimi listami, poczujesz wielką ulgę i przypływ siły. Pokonasz strach. Pierwszy i najważniejszy krok do zwycięstwa. Dalej samo pójdzie. I nadejdzie dzień, gdy pełną gębą uśmiechniesz się do świata. Oni mają rację. YOU CAN DO IT! Tylko jeszcze o tym nie wiesz. Do roboty zatem.
 To był dobry dzień, taki zwyczajny. Przeżywałam go, odmierzając piksele czasu bezwiednie, gdzieś poza mną. Wróciłam do domu wieczorem i zdałam sobie sprawę, jak jestem upojona codziennością. Usiadłam do komputera z kubkiem kawy i ciastkiem, bo nagle poczułam taki straszny głód na coś dobrego. By tak schrupać i smakować jak dzisiejszą niedzielę! Coś banalnie smacznego. A co może być lepszego niż... słodkie ciastko i kubek kawy?
Pomyślałam: "Nie jesteś wymagająca od życia. Nie dziw, że niektórym to się w głowie nie mieści! Czym ty się tak właściwie jarasz? Że minęła Ci niedziela na banalnym przeżyciu dnia?! To nie safari w Kenii, byś tak nad nim piała." Nieznany mi ktoś napisał: "Jeśli jakaś osoba mówi, że jest zakochana w codzienności do szaleństwa, to jaj tej osobie zwyczajnie nie wierzę."  Był piękny ranek. Bardzo nie chciało mi się do szkoły. Piasek pod powiekami, projekty rozbabrane i mleko do kawy się skończyło. Bunt ogarnia moje ciało. Kto dojrzałej babie zabroni zostać w domu! Ale poprzedniego dnia, odbyłam pewną rozmowę, której wspomnienie stawia mnie jednak do pionu. Miejscowy policjant nawiedził nas późnym wieczorem w ramach procedury sprawdzającej, czy bratanek, którego właśnie zgłosiliśmy w gminie do meldunku, faktycznie z nami mieszka i czy posiada oddzielny pokój. Taka rutynowa kontrola w przypadku zameldowania, obejmująca wszystkich obywateli, nie tylko obcokrajowców. Mundurowy nie dość, że młody i przystojny, to jeszcze miły. I na dodatek poliglota, we wszystkich urzędowych językach "szprecha". Przypedałował na rowerze, jak na posterunkowego przystało. Pogłaskał kota i psa. Nie chciało mu się wchodzić na górę, by sprawdzić lokum bratanka. Odfajkował na "słowo honoru". Wdaliśmy się w krótką konwersację po niderlandzku i pan był początkowo zaskoczony, po czym wpadł w autentyczny zachwyt nad moim dukaniem, mówiąc: "Proszę mi wierzyć, codziennie w terenie spotykam obcokrajowców. Niektórzy żyją tu 30 lat i nie mówią po niderlandzku. Często dotyczy to też francuskojęzycznych Belgów" Spuchłam z dumy i nazajutrz przypominałam te słowa pędząc do szkoły (będąc wiezioną) po kawie bez mleka z pustym żołądkiem (Flamandowie nie cierpią się spóźniać i piętnują to u innych!) Po zajęciach odebrał mnie mąż. Rzadko mamy okazję spędzać dzień razem, a jeszcze rzadziej poruszać się jednym środkiem lokomocji. Takie lekkie odwrócenie realiów, sprawiło, że poczułam się jak za dawnych lat, na randce z chłopakiem. Wciąż ten sam, tylko nieco skronie posiwiały. "Zapraszam Cię na śniadanie do parku!" - śmiały się oczy, a ja dostrzegłam torbę z mojej ulubionej piekarni z ekologicznymi kanapkami na ciepło i czymś jeszcze, co okazało się kawą i ciastkiem. Za szkołą jest ogromny park. I pałac. I muzeum. Włości legendarnego Leopolda II. Krwawy i ponury to był władca, choć pozostawił po sobie piękne rzeczy. Rozsiedliśmy się na ławeczce, między nami - symboliczny obszar, niby stół - przed nami jak ekran panoramicznego telewizora - widok na jezioro. Tylko oglądać i dostrzegać, to co normalnie zakryte dla pędzących wciąż gdzieś w pośpiechu oczu. - Częściej musimy tak przystawać w życiu razem... - Tak, częściej.... - Ja nawet chętnie, tylko ty zapracowana jakaś taka... - Ja zapracowana? - podnoszę zdumione oczy - To ty zapracowany, boję się zaczepiać, by coś zaproponować. - Popatrz! A ja myślę, że to ty i nie chcę ci przeszkadzać - teraz on stroszy zadziwione brwi. - Jak my się mało jednak znamy po 27 latach! - Znamy się dobrze, tylko niektóre obszary nierozpoznane... - Częściej musimy chodzić na randki do parku... - Oj, częściej... Spacerujące pieski podbiegają wyzbierać okruszki jedzenia. Są dobrze prowadzone, nie zapieszczone jak nasze, jedzenie na godziny i ilości, ani grama więcej, dla zdrowia. Nie dziw, że wylizują do ostatniego okruszka. Tosio nawet patrzeć by nie chciał. Właśnie... Czas do domu. Pewnie nas już wyglądają przez okno... Dobrze nam zrobiło śniadanie na łonie natury, ostatnie tygodnie nie należały do najłatwiejszych. Tak, zdecydowanie, póki jesień nam łaskawa, częściej trzeba jadać w parku...    |
- Głowna
- YOU TUBE KANAŁ
- NA PARKIECIE
- NEDERLANDSE VERSIE
-
Blog
-
Media
>
- Migrujące ptaki
- halopolonia.tvp.pl - wywiad z Agnieszką Korzeniewską
- Wywiad TVP3 Lublin "Afisz"
- TVP Bialystok: STREFA KSIĄŻKI
- TVP Polonia: Promocja książki "W deszczu tańcz!"
- bialystok.tvp.pl - wywiad z Agnieszką Korzeniewską w poranek z TVP
- halopolonia.tvp.pl - Agnieszka Korzeniewska - pisarka, autorka książki ”Zabiore cie jesienia do Brukseli”
- radiopodlasie.pl - Rozmowa z Agnieszką Korzeniewską o książce „Zabiorę Cię jesienią do Brukseli”
- wysokomazowiecki24.pl - "Zabiorę cię jesienią do Brukseli" – wywiad audio z Agnieszką Korzeniewską
- Siemiatycze.pl - PISARKA WRÓCIŁA DO KORZENI
- radiokolor.pl - "W DESZCZU TAŃCZ" - audycja radiowa
- haloextra.pl - "Dwie strony emigracji – rozmowa z Agnieszką Korzeniewską"
- Gazetka.be - "Zabiorę Cię jesienią do Brukseli"
- obcasypodlasia.pl - "Tu już mnie nie ma, tam jeszcze istnieję"
- dojrzalejestpyszne.com - "Jaka Jest Agnieszka Korzeniewska?"
-
Media
>
- Galeria
- Kontakt
- Opinie o książkach
- Nadchodzące wydarzenia
- FRAGMENTY TWÓRCZOŚCI
2017 © toten