Słowa.
Jestem ich wierną orędowniczką. Dla mnie mają znaczenie. Od nich zaczął się mój świat. 
Ten mój świat, co słowem dobrym się toczy -  ostatnio zdziwaczał jakoś. Słowa, które go opisują pęcznieją, dwuznacznieją i jeszcze gorzej. Każdy używa sobie ich interpretacji do woli, jak chce, poniżej pasa, wprost i na wyrost. I już nie wiem, co – co znaczy. I dlaczego odbiera się słowom sens? Zadaje się im gwałt i nie idzie za to do więzienia! Język przestał służyć do informacji, lecz używa się go do dezinformacji. I choć kocham ten dziwaczny świat całą głębią każdego oddechu, to nie mogę udawać, że mnie nie porusza ogólnie panujący relatywizm, który także, a może zwłaszcza dotyka SŁÓW.
Żyję w świecie dziwacznych zachowań, tendencji i wypaczeń. Gdy narodowych socjalistów nazywa się prawicą (usłyszane w szkole syna: o Hitlerze), komuniści – to kapitaliści, partie prawicowe – uprawiają socjalizm, a socjaliści  - to wręcz feudalni baronowie (chodzi mi o stan posiadania)
Prawda – kłamstwem, sprawiedliwość – niesprawiedliwością, łza – uśmiechem, bo nie wypada...
Księża co nie wierzą w Boga, niewierzący – co wierzą we wróżki...
Tylko patrzeć jak koty zaczną szczekać, a psy polować na myszy.
Bo, że chłop babą, a baba chłopem może być – to już na nikim wrażenia nie robi.
A nawet jeśli – to lepiej udawać, że to naturalne prawo natury odkąd świat – światem, w wyniku Wielkiego Wybuchu lub Słowa, co się stało ciałem, powstał (odpowiednie, zależnie od swego światopoglądu zakreślić)
Nikomu w dowód, w miskę ni tym bardziej do łóżka nie zaglądam, szanuję każdego, tak, mam znajomych o odmiennej orientacji seksualnej, lecz nie będę udawać, że mniejszość jest większością, a jakieś wydarzenie nie normą, lecz ewenementem. Oni też tego nie udają. 

„Kup różowe okulary
Załóż buty nie do pary
Przez różową szybę patrz na świat”
śpiewała kiedyś Natalia Kukulska, a ja wiedziałam, że śpiewa o mnie. I że to jest dobre, co śpiewa, a ja robię. I że moja życiowa filozofia jest kompatybilna z moim zachowaniem i doświadczeniem. Ci, którzy znają mnie to wiedzą – jak wygląda ze mną życie:
” Moje szaleństwo patrzenia na świat przez swoiste różowe okulary, bez rozkładania go na detale, jest jak izolacja.”
A jest od czego izolować się na co dzień. 
Kiedyś wstawiłam do mediów społecznościowych zdjęcie przypadkowych okien, które mnie zachwyciły. (Napisałam wtedy o tym obszerny post, i nawet zamieściłam w cyklu:"Zaczarowanej...") 
​Pierwszy komentarz był jak strzał: umyj okna! Później pojawiły się inne ciosy w szczękę, aż spadły mi z oczu różowe okulary!

Dziś zapraszam Cię do wspólnego projektu. Pomysł ten narodził się w mojej głowie już dawno. Kiedyś napisałam niepozorną książeczkę (to była moja druga książka) pod energetycznym tytułem: "W deszczu tańcz!" Nakład był niewielki, rozszedł się "na pniu". Słowa rozbłysły jak błyskawice, zrobiły trochę szumu, ponaprawiały serca, przetarły drogę i zgasły jak dogorywające iskierki w popielniku.
Wiele ludzi pyta mnie ciągle o tę książkę, jak również o to, czy będą następne części "Zaczarowanej". Nie umiem na to odpowiedzieć jednoznacznie, ponieważ wiem, że teraz już napisałabym tamtą książkę inaczej. To znaczy, przekaz byłby taki sam, bo ciągle sentencje w niej zawarte, myśli i cytaty, towarzyszą nie tylko mi w codziennej drodze i niosą siłę, dają moc. 
Ale po prostu jestem już inną kobietą, z większym bagażem doświadczeń i w związku z tym, innym spojrzeniem na świat. 
Pewne rzeczy się kończą, zamykają, inne warte są pamiętania i przekazu.

Ale wiem też, że muszę wspomnieć parę słów o codzienności, bo niektórzy martwią się (lub cieszą), że zamilkłam.

Otóż nie martwcie się kochani. Jestem, piszę tłumaczę. Mam się dobrze. 

Może w wakacje wykrystalizuje się kolejna powieść? Mam już ją w duszy wyraźnie naszkicowaną. Zobaczymy. Bez pośpiechu. Bez presji. Nic nie goni. Kto już raz zaczął pisać i na poważnie wszedł na fascynującą ścieżkę tej przygody, a nieraz i przeznaczenia - już z niej nie zechce schodzić. Tak więc spokojnie. Wszystko w swoim czasie. 
Mierzę się też z nowym wyzwaniem. Dostałam propozycję napisania biografii pewnej barwnej osoby. Nie wiem tylko, czy moje pióro jest dostatecznie kolorowe, by nic z tych barw nie uronić. Czas pokaże.

Obiecana książka o piesku skończona, ale jeszcze niedoszlifowana jak trzeba, czuję, że musi troszkę odleżeć by nabrać smaku.  

Dużo rozmawiam z koleżankami i kolegami po fachu (po piórze) , wymieniamy się doświadczeniami na temat rynków i praktyk wydawniczych nie tylko w Polsce, w ogóle całego tego światka - w świecie; a archiwum (bo nie ufam zbyt pamięci)  na ten temat zaczyna przybierać na wadze, jak i ja. :)

Tak sobie notuję. Może na kiedyś, może na nigdy... 

Kolejne kilka osób ufa mi na tyle, że chce powierzyć memu uchu swoją intymną opowieść życia... 
Z pokorą dziękuję.  I czekam na dogodny czas. 

Świadomość, że nic nie musisz, a wszystko co robisz - chcesz,  czyni Cię mędrcem dla samego siebie i określa Twój stosunek do świata. Porządkuje twoje pierwsze, chaotyczne doświadczenia: "z motyką na księżyc".
Zamknęłam okres, który przechodzi każdy autor: próby sprostania oczekiwaniom, chęć przypodobania się recenzentom, szukania ścieżek, walki z biurokracją, walki o byt, bo autor, oprócz tego, że pisze - potrzebuje też jeść. Prawda, że to takie nieoczywiste? 

Ale gdy przedrzesz się już przez te wszystkie wątpliwości, przez ten gąszcz ludzkich oczekiwań, poznasz wszystkie mechanizmy - zaczynasz wiedzieć naprawdę ile znaczysz, bądź nie znaczysz.

Znasz swe mocne i strony, nie musisz sprzedawać serca na targu za grosze. (jak głoszą słowa pewnej piosenki) Dotyczy to wszystkich dziedzin życia, nie tylko sztuki. 

Ale można też inaczej.
Starać się sprostać oczekiwaniom, wpisaniom się w trendy za wszelką cenę i nie mówię tu tylko o pisaniu. Gdy w domu, pracy, towarzystwie -  tańczysz jak Ci zagrają.

Żadnej drogi nie krytykuję, bo nic nie wiem o Waszych wyborach. Za to wiem, dokąd zmierzam sama i dlaczego tam;
i napawa mnie to głębokim samozadowoleniem. (Nie mylić z pychą) 

Dlaczego jestem taka zadowolona? 

Bo widzę wokół bardzo jasno.
Mój tak zwany "target", (słowo co robi furorę), sam się określił. 
Zostali Ci, na których bardzo mi zależy. Odeszli Ci, na których nigdy nie liczyłam, wiedząc, że są na chwilę, w chwili hałasu wokół i zgiełku. 
Przybywają nowi, świadomi, wartościowi ludzie. Jestem za to wdzięczna. 

Więc sobie piszę, doglądam domu, kota i psa. Nie zaniedbuję przyjaciół.
Wszystko inne może poczekać. 
Ewentualne spotkania zawodowe odkładam na jesień, nie teraz. 

Teraz...  mam kota na punkcie kota. Tak!