Dziś zapraszam Cię do wspólnego projektu. Pomysł ten narodził się w mojej głowie już dawno. Kiedyś napisałam niepozorną książeczkę (to była moja druga książka) pod energetycznym tytułem: "W deszczu tańcz!" Nakład był niewielki, rozszedł się "na pniu". Słowa rozbłysły jak błyskawice, zrobiły trochę szumu, ponaprawiały serca, przetarły drogę i zgasły jak dogorywające iskierki w popielniku.
Wiele ludzi pyta mnie ciągle o tę książkę, jak również o to, czy będą następne części "Zaczarowanej". Nie umiem na to odpowiedzieć jednoznacznie, ponieważ wiem, że teraz już napisałabym tamtą książkę inaczej. To znaczy, przekaz byłby taki sam, bo ciągle sentencje w niej zawarte, myśli i cytaty, towarzyszą nie tylko mi w codziennej drodze i niosą siłę, dają moc. 
Ale po prostu jestem już inną kobietą, z większym bagażem doświadczeń i w związku z tym, innym spojrzeniem na świat. 
Pewne rzeczy się kończą, zamykają, inne warte są pamiętania i przekazu.

Ale wiem też, że muszę wspomnieć parę słów o codzienności, bo niektórzy martwią się (lub cieszą), że zamilkłam.

Otóż nie martwcie się kochani. Jestem, piszę tłumaczę. Mam się dobrze. 

Może w wakacje wykrystalizuje się kolejna powieść? Mam już ją w duszy wyraźnie naszkicowaną. Zobaczymy. Bez pośpiechu. Bez presji. Nic nie goni. Kto już raz zaczął pisać i na poważnie wszedł na fascynującą ścieżkę tej przygody, a nieraz i przeznaczenia - już z niej nie zechce schodzić. Tak więc spokojnie. Wszystko w swoim czasie. 
Mierzę się też z nowym wyzwaniem. Dostałam propozycję napisania biografii pewnej barwnej osoby. Nie wiem tylko, czy moje pióro jest dostatecznie kolorowe, by nic z tych barw nie uronić. Czas pokaże.

Obiecana książka o piesku skończona, ale jeszcze niedoszlifowana jak trzeba, czuję, że musi troszkę odleżeć by nabrać smaku.  

Dużo rozmawiam z koleżankami i kolegami po fachu (po piórze) , wymieniamy się doświadczeniami na temat rynków i praktyk wydawniczych nie tylko w Polsce, w ogóle całego tego światka - w świecie; a archiwum (bo nie ufam zbyt pamięci)  na ten temat zaczyna przybierać na wadze, jak i ja. :)

Tak sobie notuję. Może na kiedyś, może na nigdy... 

Kolejne kilka osób ufa mi na tyle, że chce powierzyć memu uchu swoją intymną opowieść życia... 
Z pokorą dziękuję.  I czekam na dogodny czas. 

Świadomość, że nic nie musisz, a wszystko co robisz - chcesz,  czyni Cię mędrcem dla samego siebie i określa Twój stosunek do świata. Porządkuje twoje pierwsze, chaotyczne doświadczenia: "z motyką na księżyc".
Zamknęłam okres, który przechodzi każdy autor: próby sprostania oczekiwaniom, chęć przypodobania się recenzentom, szukania ścieżek, walki z biurokracją, walki o byt, bo autor, oprócz tego, że pisze - potrzebuje też jeść. Prawda, że to takie nieoczywiste? 

Ale gdy przedrzesz się już przez te wszystkie wątpliwości, przez ten gąszcz ludzkich oczekiwań, poznasz wszystkie mechanizmy - zaczynasz wiedzieć naprawdę ile znaczysz, bądź nie znaczysz.

Znasz swe mocne i strony, nie musisz sprzedawać serca na targu za grosze. (jak głoszą słowa pewnej piosenki) Dotyczy to wszystkich dziedzin życia, nie tylko sztuki. 

Ale można też inaczej.
Starać się sprostać oczekiwaniom, wpisaniom się w trendy za wszelką cenę i nie mówię tu tylko o pisaniu. Gdy w domu, pracy, towarzystwie -  tańczysz jak Ci zagrają.

Żadnej drogi nie krytykuję, bo nic nie wiem o Waszych wyborach. Za to wiem, dokąd zmierzam sama i dlaczego tam;
i napawa mnie to głębokim samozadowoleniem. (Nie mylić z pychą) 

Dlaczego jestem taka zadowolona? 

Bo widzę wokół bardzo jasno.
Mój tak zwany "target", (słowo co robi furorę), sam się określił. 
Zostali Ci, na których bardzo mi zależy. Odeszli Ci, na których nigdy nie liczyłam, wiedząc, że są na chwilę, w chwili hałasu wokół i zgiełku. 
Przybywają nowi, świadomi, wartościowi ludzie. Jestem za to wdzięczna. 

Więc sobie piszę, doglądam domu, kota i psa. Nie zaniedbuję przyjaciół.
Wszystko inne może poczekać. 
Ewentualne spotkania zawodowe odkładam na jesień, nie teraz. 

Teraz...  mam kota na punkcie kota. Tak! 

To, że nie potrafimy się komunikować odkryto nie od dzisiaj. Z naszego polskiego podwórka znamy powiedzenie:"Gdzie dwóch Polaków, tam trzy zdania", ale nie tylko z nami jest tak źle.

Historia konfliktów międzynarodowych wynika z braku wzajemnego zrozumienia, a co za tym idzie z konfliktu interesów. Nie ma się co dziwić, jeśli nawet na mini skalę, w naszych wzajemnych relacjach: "one to one", brakuje zrozumienia, a czasami gadamy do siebie zupełnie obcymi językami. 

A prawda jest taka, że musimy ze sobą gadać, nie tylko wtedy, gdy trzeba ustalić budżet, wymienić opony na letnie, lub ustalić szczegóły wakacyjnego wyjazdu. Nie da się nie rozmawiać. Nie wszystko załatwi nabazgrana kartka przypięta magnesem na drzwiach lodówki.

Raz - jesteśmy zwierzęta stadne, dwa skoro się łączymy w pary - to nie tylko po to by sobie pomilczeć, prawda?

80% kobiet uwielbia gadać.
​
Ja też niestety lub "stety", do nich należę. Lubię mówić, być wysłuchana i zrozumiana, choć potrafię też słuchać z zaangażowaniem, co Ty masz mi do powiedzenia. 

Jak przyjęło się mówić, że droga do serca mężczyzny przez żołądek, tak droga do serca kobiety, drodzy panowie - niekoniecznie przez pierścionek z brylantem (chociaż nie pogardzimy nim, jako załącznikiem, miłym dodatkiem) Jednak droga do serca kobiety na stałe - prowadzi przez UCHO.
I to nie to igielne, ani ucho Prezesa, ale Twoje drogi mężu, partnerze, chłopaku. 

Witaj! Mam nadzieję, że u Ciebie wszystko ok, drogi czytelniku! Mam również nadzieję, że nie martwiłeś się moją małą aktywnością na blogu, może nawet nie zauważyłeś, że mnie nie ma. A nie było mnie prawie miesiąc! To dużo. Ale... Przestrzeń internetowa to dynamiczne miejsce, za którym albo nadążasz, albo odchodzisz w zapomnienie bez żalu. Takie reguły gry. 
Czasami wakacje od twórczości niekoniecznie wypadają w... wakacje. Tak jest ze mną. 
Oprócz czapeczek: blogerka, pisarka, jak każda pracująca kobieta - mam szufladę pełną innych nakryć głowy pod tytułem: matka, żona, siłaczka, córka, opiekunka, desperatka i tak dalej...
Właśnie jedną z nich mam na sobie.
Bo jest czas pisania, euforii, wycierania nosów, matkowania, babkowania, czy zwyczajnej samotnej zadumy nad światem. A wszystko potrzebne!
Pewnie jeszcze dłużej by mnie nie było, ale kilka dni temu spotkałam osobę, która płakała mi w rękaw ubolewając nad straconymi okazjami w życiu, niewykorzystanymi szansami.
W takich chwilach szlag mnie dosłownie trafia. Nie ze względu na te utracone szanse, ale ze względu na to, że tak nas wychowywano. I w złości schwyciłam za pióro.