Różowe okulary

„Kup różowe okulary
Załóż buty nie do pary
Przez różową szybę patrz na świat”
śpiewała kiedyś Natalia Kukulska, a ja wiedziałam, że śpiewa o mnie. I że to jest dobre, co śpiewa, a ja robię. I że moja życiowa filozofia jest kompatybilna z moim zachowaniem i doświadczeniem. Ci, którzy znają mnie to wiedzą – jak wygląda ze mną życie:
” Moje szaleństwo patrzenia na świat przez swoiste różowe okulary, bez rozkładania go na detale, jest jak izolacja.”
A jest od czego izolować się na co dzień. 
Kiedyś wstawiłam do mediów społecznościowych zdjęcie przypadkowych okien, które mnie zachwyciły. (Napisałam wtedy o tym obszerny post, i nawet zamieściłam w cyklu:"Zaczarowanej...") 
​Pierwszy komentarz był jak strzał: umyj okna! Później pojawiły się inne ciosy w szczękę, aż spadły mi z oczu różowe okulary!

Podrapałam się po głowie w lekkiej konsternacji. Jak to? Nikt nie widzi piękna tych okien, tylko brudne szyby?
Ja za nimi dojrzałam parapet z mnóstwem książek poukładanych w stosiki, nostalgię, artyzm, zadumę wplątaną w bibeloty. I pomyślałam, że okno jest jak dusza domu, a dusza widać piękna – bo oczytana.
I pomyślałam: "Boże, dzięki za moje różowe okulary. Że mniej rzeczy mnie drażni w życiu, niż zachwyca".
Ktoś widzi starszą panią ubraną niestosownie do jej wieku – ja widzę radosną, małą dziewczynkę w niej. Ktoś widzi żebraka, i w zależności od tego, kierowany jest litością (biedak!) lub złością (Legat! Nierób!), jeszcze ktoś inny (zaliczam się do tej grupy) widzi człowieka, któremu los się poplątał i ciężko z tej przędzy wyjść. Ba, nawet postrzeganie istoty Boga jest u ludzi bardzo różne; są tacy, co widzą w nim surowego ojca, inni – miłosiernego brata.
Tak... Reagujemy bardzo różnie, patrząc na tę samą rzecz, czy sytuację.
Jeden w życiu szuka sposobu, by cieszyć się z małych rzeczy, inny – zawsze znajdzie powód, by być z tych samych rzeczy niezadowolonym.
Z ciekawością obserwuję przedwyborcze dyskusje na portalach społecznościowych. Są tacy, którzy cieszą się, że w mieście powstały nowe ławeczki, drogi, place zabaw. Inni wiecznie niezadowoleni: bo na ławeczki ptaki srają (wywalanie pieniędzy!), drogi i chodniki nie z takiej nawierzchni jak trzeba (chociaż wcześniej trzeba było brodzić w błocie po pas, pewnie było lepiej), a place zabaw? – ech, a nie lepiej było zrobić... więcej dróg czy ławeczek???
Wciskam mocniej moje różowe okulary na nos i odpływam w inną stronę życia. Gdzie ptaszek, kwiatek, piękna fasada, na którą można zagapić się po czasu kres.
Nie bez powodu ktoś powiedział:”Jakie patrzenie, taki świat” 
Bo wszystko w naszych głowach początek naszych myśli ma.
Ale czy można przeżyć życie w otulającej foli izolacyjnej zamiast żyć?
Dlatego czasem zdejmuję je, moje koła ratunkowe - okulary i przecieram. Nieraz myślę, że stępił mi się wzrok i muszę kupić nowe szkła. Bo potrzebuję nie tylko patrzeć, lecz zobaczyć, by żyć. Mieć równowagę optymizmu i realizmu spraw.
Dotknąć chropowatości dni, sparzyć dłoń, potłuc łeb. Doświadczyć życia, takim jakim ono jest. Bo życie to nie jakiś matrix różowych okularów.
One mają nas nie okłamywać, a izolować od złych emocji, własnych niespełnionych oczekiwań wobec innych, nieproduktywnego malkontenctwa, którego jesteśmy niezrównanymi w świecie mistrzami. Brawurowo kreatywni w narzekaniu.
Tak. Mam nadzieję, że rozumiesz teraz, co mam na myśli mówiąc:
” Moje szaleństwo patrzenia na świat przez swoiste różowe okulary, bez rozkładania go na detale, jest jak izolacja.”
Bądź bardzo niedbały w wyszukiwaniu powodów do narzekania, ale żyj realnie. Może boleć, ale od czego różowe okulary – Twój plasterek radości – nie ZŁUDZEŃ.

---

Post z cyklu: 365 dni mocy (W 365 dni dookoła marzeń) 
Pierwsze photo by www.pixabay.com, pozostałe zdjęcie: własne, archiwalne
​