Samotność to naturalny stan człowieka.

Nie wiem jak Ty, ale ja jestem daleka od ideału. Niestety.  

​Jestem słomianym zapałem,  chodzącym brakiem wytrwałości. Jestem huśtawką nastrojów. A to wszystko nie sprzyja sukcesom. Jednym słowem, zamierzone cele osiągam wielkim nakładem sił. Nie zawsze znajduję ją wewnątrz siebie. By do czegoś dojść często potrzebuję pozytywnych wzorców. Miejsc i przypisanych im ludzi.
Jedno z nich znajduje się niedaleko mnie. Jest wspaniałym przykładem wytrwałości i siły marzeń. Ilekroć brakuje mi motywacji, czy dopada mnie beznadzieja pędzę w to magiczne miejsce naładować akumulatory. I pogadać z Człowiekiem.

Jest nim nasz wujek. Brat mojej teściowej. Taki pozytywnie zakręcony wariat, który przed wieloma laty zaczął budować zamek w środku lasu. Pisałam już o Nim kiedyś, zanim zrobiło się o Jego budowli naprawdę głośno.
Siła jego marzeń jest tak wielka, że od wielu lat wyszukuje kamienie, zwozi je, segreguje, obrabia i własnymi rękoma, jak najmniejszym nakładem kosztów wznosi budowlę. I nie o sam budynek chodzi, ale o wytrwałość, pogodę ducha, dokładność detali, która objawia się w najmniejszym szczególe. A niełatwo jest zadbać o taką zegarmistrzowską precyzję, gdy ma się do czynienia z opornym budulcem: kamieniem i metalem. Potrzeba ogromnej cierpliwości.

Samotność jest dziwna tylko pierwszy raz...

Gdy mamy wizję, nie musi być ona widzialna i czytelna dla innych. Najczęściej nie jest. W większości wypadków jest tak bardzo odległa innym ludziom, nawet bliskim, że musimy pchać nasze koło marzeń samotnie.

Ale nie martw się, to nie jest zła wiadomość.

Samotność, o ktorej mówię nie jest dopustem bożym, a raczej Jego błogosławieństwem. To ludzie z braku marzeń i pasji nadali jej monstrualnie demoniczny charakter. A ona jest niezbędnym towarzyszem naszych zmagań. 

Twardoch napisał, że:”Samotność to stan naturalny człowieka. Nawet człowieka będącego w najbardziej zażyłej, namiętnej czy sprawdzonej relacji.”

Inny mądry człowiek powiedział mi, że samotność dziwna jest tylko za pierwszym razem. Zauważyłeś, że użył słowa „dziwna”, a nie „trudna”, czy „smutna”? Coś w tym jest. I miał rację. Doświadczyłam tego. Doświadczył tego z pewnością nasz wujek, gdy kładł pierwszy kamień pod budowę swego zamku. Zamku, który TYLKO ON widział potężny oczyma wyobraźni.

Mam dla Ciebie drogi czytelniku jeszcze jedną ważną informację.

Gdy odnajdziesz w życiu inną wartość, a mogą być nią właśnie Twoje śmiałe marzenia i ich realizacja, wejdziesz na wyższy poziom istnienia. I odkryjesz, że już nie grozi Ci samotność, którą straszy Cię świat, czy łzawe romanse. Nie grozi Ci jakakolwiek samotność: przy boku męża, żony, dzieci, rodziców, osób ze środowiska. Poczujesz się cudownie wolny od tego przygnębiającego stanu.

Bo masz cel. Spalasz się w pasji. Każdy dzień jest za krótki. Błogosławisz każdą daną Ci chwilę. Upiększasz świat dla siebie i innych. I wtedy zauważysz, że tylko mały fragment Twej drogi musiałeś pokonać sam. Twoje dzieło, Twoja misja przyciąga ludzi, którzy wcześniej nie mogli widzieć jeszcze tego, co Ty miałeś już jasno nakreślone w swojej głowie, wyryte w duszy, lub patykiem na piasku. Oni widzą efekt Twej samotnej drogi. I powiedz, czy nie było warto? 
Każdy, kto choć raz doświadczył euforii spełnienia, wie o czym mówię. I taki człowiek będzie błogosławił każdą samotną dróżkę, którą musiał przejść, każdy zakręt i strome urwiska. Bo wie, że realizacja marzeń warta jest największego zadanego sobie trudu. 

Koniecznie to zobacz...

P.S. Gdy zabłądzisz w nasze strony, koniecznie odwiedź naszego wujka. Jest niemalże stuprocentowa pewność, że spotkasz go każdego dnia od świtu do zmierzchu, o każdej znośnej porze roku. Zawsze ma ręce pełne roboty, a marzenie goni marzenie. Plany rozrastają się w zastraszającym tempie. Jedna para rąk nie nadąża za nowymi pomysłami. Liczni goście, a są wśród nich artyści, turyści, naukowcy, inżynierowie, profesorowie, studenci moga liczyć na kieliszeczek domowego trunku, słynącego dobroczynnym działaniem dla zdrowotności.

To ulubione miejsce romantycznych spotkań i profesjonalnych, klimatycznych sesji fotograficznych. Nie brakuje różnych zabawnych sytuacji. Lokalna sława wujka Jerzego zatacza coraz wieksze kręgi i przekracza granice. A nawet oceany. 

Dzieci z pobliskiej wsi chętnie tu spędzają wolny czas (wujek jest świetnym gawędziarzem i łatwo nawiązuje z każdym kontakt), garną się do tego miejsca bezdomne psy. Czuje się dobrą energię i gościnność gospodarza. Jest moc!

Ja z uwagą oglądam każdy dopieszczony kamień i myślę: „Skoro tak można ujarzmić i pokonać cierpliwością kamień, mając tylko dwie ręce do roboty, to ja też dam radę!”

Wracam wzbogacona o siłę i zabieram się do roboty.
Sukces jest tylko kwestią czasu, Twojej cierpliwości i odwagi.
Jesteś na niego skazany. 

P.S. Artykuł, którego zdjęcia przedstawiam pochodzi z miesięcznika: "Kraina Bugu"
​Informacje o zamku: FB