Mons Sancti Michaeli in periculo mari. Cuda tego świata.

W podróży. Mała zmiana miejsc.  Na zbyt długie podróżowanie nie możemy pozwolić sobie z wielu powodów. Ale krótkie weekendowe wyskoki - mile widziane. Przy dobrej organizacji, zasięg naszych wypadów może osiągać jakieś 500 - 700 km. Tak, by zajechać za dnia, móc poczuć się przez chwilę w nowym miejscu "u siebie" i za następnego dnia - powrócić. Tosiek został w dobrych rękach. O staruszku nie wspominam, bo on przeważnie i tak funkcjonuje w innym wymiarze świadomości.  Głownie śpi. Walczyliśmy przez chwilę w naszych sercach, czy "nie wziąć dzieciaka ze sobą".
​Ale nie. Rozsądek zwyciężył. 

Miejsce, do którego postanowiliśmy pojechać odwiedza rocznie 3 miliony turystów, bywa tam ich dziennie do 14 tysięcy. Jest to trzecie, po Wersalu i wieży Eiffla najcześciej i najchętniej odwiedzane turystyczne miejsce we Francji. 
Tyle, że Paryż wiele ludzi odwiedza "przy okazji", chociażby z racji  interesów. 

Do Mont Saint Michel - przyjeżdża się specjalnie.... Bo poza tym cudem świata, nie ma tu nic szczególnego: łąki i dość zgrzebny krajobraz północnej Normandii. Pasące się setki owiec i krów.  
I woda. Dużo wody. Morze Północne. 

Byłam tutaj wiele lat temu. Pamiętam, że była wtedy piękna pogoda i piasek wokół wyspy przypominał przecudny, trochę księżycowy krajobraz.  Dzieci rysowały patykami wielkie serca na piasku, a gdy wytężyło się wzrok, to daleko, daleko widać było zarysy wysp należących do Anglii... 

Wiele zmieniło się od tego czasu. Świat komercjalizuje się na potegę.  W pobliżu wyspy powstała wioska całkiem przyjemnych hotelików.  W jednym z nich mieliśmy rezerwację. Wokół, jak okiem sięgnąć, pasą się... plastikowe krowy, owieczki i stoją rowery. Między hotelami, a wyspą często kursują darmowe autobusy, które zawożą i przywożą turystów.  

Mont Saint Michel. Wzgórze Świętego Michała.
Niezwykły przykład  harmonii natury z dziełem ludzkich rąk.

Średniowieczny klasztor wybudowany na skale przywodzi na myśl słynne więzienia wzniesione na kamiennych wyspach: Alcatraz lub  Azkaban, choć jest od nich o wiele piękniejszy. Widać go już z odległości wielu kilometrów.  Na tle pustego horyzontu jawi się jak fatamorgana. 

"Cudowna piramida, która raz włada piaszczystą pustynią jak Cheops, raz morzem jak skały Tenerffi." - pisał o Mont Saint Michel Wiktor Hugo. 

W Średniowieczu - ludzie widzieli w Mont Saint Michel ucieleśnienie niebiańskiego Jeruzalem. 

Historia tego miejsca sięga 708 roku, kiedy to biskup Aubert z Avranches miał dziwny sen. Ukazał mu się Michał Anioł, który nakazał zbudowanie sanktuarium na swoją część na pobliskim Mont - Tombe. Na początku skromny klasztor zaczął rosnąć w siłę i nabierać znaczenia.  Wkrótce wzgórze stało się miejscem pielgrzymek. Wokół jego stóp powstało miasteczko, a niebawem stało się twierdzą nie do zdobycia - symbolem tożsamości  narodowej. Przez pewien czas klasztor pełnił rolę więzienia. Szcześliwie oparł się burzom historii, nie został zniszczony podczas wojen, a z czasem coraz bardziej zyskiwał turystyczne znaczenie. 

Wyjątkowość Mont Saint Michel polega na tym, że podczas najwiekszych przypływów wzgórze staje się całkowicie odcięte od świata. Służby ostrzegają turystów by w porę je opuścili, w przeciwnym razie muszą nocować w średniowiecznych murach opactwa. Znane są przypadki, że przypływ zalewał zaparkowane samochody, a zagrożonych przez żywioł turystów - maruderów, trzeba było ewakuować helikopterem. 

Wczorajszy pogodny wieczór. Idziemy spacerem w kierunku przepiękne oświetlonej bajkowej budowli na wodzie. Wokół nas - setki ludzi rożnych narodowości. Noc się zbliża, czuje się chłodną, morską bryzę. Ale nastrój jest podniosły - jakbyśmy zmierzali na jakieś nocne czuwanie. U stóp klasztoru - woda zalewa wejście do bram miasteczka - jest właśnie przypływ.  Ale naprawdę duży będzie dopiero za kilkanaście dni. Ludzie robią zdjęcia, tysiące selfie, ściagają obuwie i wchodzą do wody. Cieszą się jak dzieci. Słucham wielojęzycznego gwaru. Jest dziwnie podniosła atmosfera. Jakbyśmy uczestniczyli w misterium Boga, tajemnicy Wszechświata.  Powaga i radość, że coś tak wspaniałego jest naszym udziałem.  Gubię się w tłumie. Wszyscy się gubimy, sam na sam ze swymi myślami i zachwytem.
Sami - lecz nie samotni. 
Myślę o Bogu, przeszłości, o łączności pokoleń. O tym, że realizacja proroczego snu jakiegoś biskupa sprzed ponad tysiąca lat i nasza obecność tu i teraz pozwoliły w jakimś sensie przeciąć się naszym losom... 
Myślę o Kubie i Dziewczynce przy jego boku. Już naszej Dziewczynce... Niech mają dobry los.
Myślę o bliskich w Polsce. I o Tośku z Kajtkiem. I z wdzięcznością o Uli, która z naszymi psami chętnie została.  Odszukuję w tłumie ciepłą dłoń Kotlecika. Zamyka w niej wszystkie egzystencjonalne trzepoty skrzydeł mojej duszy. 
Podchodzimy prawie do samej bramy. Już bliżej suchą stopą się nie da. Grupka żandarmów pełni tu swój dyżur. To policyjni wolontariusze. Z jednym z nich  wdajemy się w pogawędkę. Ma ciepłą twarz, życzliwy uśmiech w oczach i jakieś 60 lat na karku. 
Z chęcią opowiada ciekawostki na temat Mont Saint Michel. 
Mimo znikomej garstki mieszkańców (około 50, co daje średnie zagęszczenie 13 mieszkańców/km2), to ciągle centrum gminy posiadające swego burmistrza! 
​Zagadujemy się dobre pół godziny. 
Jemu też czas szybciej mija. 
Niezobowiązująco, ciepło, lekko. 
Wracamy do hotelowego pokoju. 
Zmęczeni nadmorskim spacerem i upici tlenem zasypiamy prawie natychmiast. Około 2 km od magicznych świateł klasztoru na kamiennej wyspie.

Nazajutrz wcale magiczne nie jest.

Siąpi deszcz.  Słaba widoczność. Udajemy się na wyspę, znów z tłumem wytrwałych jak my turystów. Ekspresowo zwiedzamy tę perłę średniowiecznej architektury. Chwilę uczestniczymy w niedzielnym nabożeństwie.  Na tarasie widokowym ciężko o dobre zdjęcia.  Deszcz zacina w twarze.
Kulimy się chowając je w kapturach. Bezczelna mewa, widać zaprawiona w korsarskich grabieżach, pikuje i wyrywa Kubie z ręki kawałek pączka. Pełno tu takich skrzydlatych piratów.   
Oglądam się. 
Ostatnie spojrzenie w kierunku Mont Saint Michel. Jednego z cudów tego świata. 
Dziękuję Ci za wczorajsze, wieczorne misterium.  - posyłam pożegnalną serdeczną myśl - dziękuję za MOC.  
Jedziemy jeszcze dalej wzdłuż wybrzeża w kierunku Bretanii do Saint - Malo, kolejnej perły historii - średniowiecznego portu.