Singiel, znaczy podejrzany?

No tak, znowu poślizg w postach, w drodze, w życiu. Powoli staje się to niewybaczalne.
Właściwie to pełno we mnie pozytywnych emocji po spotkaniach na Podlasiu, moim kochanym, jedynym, najpiękniejszym... W głowie i sercu echo wczorajszej konferencji "Kobieta pozytywna..." Ale zanim przejdę do tych energetycznych wydarzeń...
Zacznę od początku. W poczekalni leżakuje post o singlach i chyba winna jestem go kilku moim znajomym i całej rzeszy nieznajomych singli. 

Jakiś czas temu, Justyna na swoim blogu, (http://okiemwariata.com/) poruszyła ten temat, uruchamiając tym samym w mojej głowie lawinę przemyśleń. A to za sprawą coraz liczniejszych singli w moim otoczeniu. Zaczynają się mnożyć jak grzyby po deszczu. Taka nowoczesna i często bardzo ciekawa wersja starej panny lub starego kawalera. Tyle, że dziś nie są ani starzy, ani mało atrakcyjni. Wręcz przeciwnie. Często to swoista elita. Single -  z wyboru.

Przypomnijmy, kim był singiel w starym wydaniu? W opinii publicznej, to ktoś, kto z różnych powodów nie założył rodziny, nie potrafił się wyswatać, nie miał szczęścia w amorach, czasem to ofiara nieszczęśliwej miłości. Wybrakowany, nie wybrakowany, w każdym razie PODEJRZANY...

Dziś singielstwo to znak czasu, odwagi, czasami objaw ekskluzywności, To już nie stan cywilny, ale STYL ŻYCIA. Często wyraz dojrzałości, a nie samolubstwa. Rzadziej, braku szczęścia, czy niedobrych wyborów życiowych.

„Jak to jest być singlem? – głosi jeden z internetowych sloganów - Normalnie, tylko trochę więcej się pije...”

Z moich obserwacji wynika co innego. Nie rzadziej pijają ludzie w tradycyjnych związkach. 
Moje znajome „jedyneczki” to ludzie pogodni, otwarci, podróżujący, głodni życia, rozwijający się, przekraczający niejedno: „nie da się”, spełnieni. Czy tacy są naprawdę? Nie wiem, musiałbyś ich zapytać, każdego z osobna, co tam im w głębi duszy gra...
Dyskusja nad zaletami bycia w związku lub bycia samemu budzi czasami takie emocje jak polityka, czy religia. I dominują dwie odmienne postawy.

Albo: „każda sroka swój ogon chwali”, albo:
Trawa u sąsiada jest bardziej zielona, czyli: „O Boże, jakie on(a) ma fajne życie!”

No bo taki singiel robi co chce, nie musi się tłumaczyć przed żoną/mężem/teściową. Ma całe łóżko dla siebie i nie chadza na kompromisy. Nie jest uwiązany dzieckiem, pampersami, ząbkowaniem... Może chodzić kiedy chce na imprezy i zostawać na nich do białego rana. Chyba, że ma w domu psa, którego trzeba nakarmić i wypuścić "na siku".
Z kolei przeciwnicy życia w pojedynkę, przywołują liczne przykłady jakoby bycie samemu było pasmem udręki, samotności, czy kłopotów.

Jeden z moich znajomych singli powiedział bardzo dojrzale, że ma tyle pasji, że nie mógłby poświęcić kobiecie swego życia takiej ilości czasu na ile zasługiwałaby ewentualna wybranka, a nie chce nikomu ochłapów rzucać pod nogi. Bo to nieuczciwe.

Najgorsze, gdy ktoś się pali do założenia rodziny, a później – prowadzi styl życia singla. 

Bywa też odwrotnie. Najpierw upajamy się możliwościami jakie daje samotne życie i nagle łapiemy się na tym, że chcielibyśmy dzielić z kimś sukcesy, radości, czy po prostu spędzać razem długie, zimowe wieczory, spełnić się jako matka...  I bycie singlem przestaje być fajne. A tu kandydatów brak. Jak na wojnie wyginęli!

I co mi zostaje – mówi poirytowana znajoma singielka w „pewnym wieku”- Mam stanąć na Marszałkowskiej i krzyczeć, że mi zegar biologiczny bije?! On nie bije, on... zapiernicza!

„Psychologowie twierdzą, że bycie singlem to nie status, a dowód na to, że jest się wystarczająco silnym, by żyć i radować się życiem, bez potrzeby polegania na innych”

Wybór pozostania samym rzeczywiście wymaga nie lada odporności, gdy jest się poddanym presji na każdej rodzinnej uroczystości, kiedy padają natrętne pytania bliższych i dalszych krewnych: To kiedy? A z kim? A dlaczego nie? A nie daj Boże zaczynają Ci robić niedźwiedzią przysługę, próbując udawać biuro matrymonialne. Takie rodzinne imprezy to prawdziwy koszmar dla co mniej odpornych singli! 

A Wy co sądzicie o tym? Bo ja zapędziłam się w tych rozważaniach w kozi róg. Hmm..
I wiecie co? Myslę, że ta dyskusja nie ma końca, jak w przypadku tego: co było pierwsze: jajo czy kura.

Trudno jest udowodnić wyższość jednego stanu nad drugim. I każdy ma swój osobisty, złoty środek. Może po prostu należy się skupić na tym by przeżyć swoje życie jak najpełniej i starać się być SZCZĘŚLIWYM singlem, lub SZCZĘŚLIWYM  w związku? Tak po prostu...