Sisters.

Widzimy się dwa, góra - trzy razy do roku i to przez krótkie chwile. Częściej niż z Nią spotykam się z koleżankami,  Nie piszemy do siebie listów. Sporadyczne maile. Rzadko dzwonimy. Różnimy się między sobą jak ogień i wodą, także poglądami. To, że się nawzajem jeszcze nie zabiłyśmy - zawdzięczam Jej spokojniejszej osobowości i niezwykłej dyplomacji. Ja częściej się złoszczę, czasami zbyt szybko mówię, a później żałuję wypowiedzianych słów. Jestem impulsywna, Ona - wyważona. Myślałam, że ja mam oczy na mokrym miejscu, łatwo się wzruszam i jestem nadwrażliwa.

Ale przy Niej - jestem głazem obojętności i zimnego chowu.

Czasami to uosobienie ciepła i wszelkich cnót wysuwa pazury. A raczej odwłok. Skorpionica. I potrafi zawalczyć o swoje bezlitośnie. I wtedy zaczynam się  jej bać. 

Cztery lata temu (Boże, jak ten czas szybko leci!), poświęciłam jej post na moim blogu. A później fragment książki.

Bo Ona - Moja Siostra jest jednym z najważniejszych fragmentów ukladanki. Mego życia. Bez niej nie byłabym kompletną osobą. Byłabym połówką, ba! Ćwiartką siebie! 

Nasze wzajemne wybory życiowe nie są dla nas do końca zrozumiałe. Ona, niedawno świętowała 25-lecie pracy w jednym miejscu I ciągle kocha swoją robotę, Codziennie idzie do niej z takim samym entuzjazmem jak pierwszego dnia. 25 lat! Dla mnie: misja kompletnie niemożliwa. Średnio wypalam się co jakieś 3-4 lata. Najdłuższy okres jaki wytrzymałam w jednej firmie wynosił 8 lat! O kilka lat za długo.
Po prostu widocznie nie trafiłam jeszcze na pracę mego życia. 
Moja siostra odwrotnie. Trafia za pierwszym razem.

Żałuję, że nie grywa w totolotka...

Jej dzieci są mymi dziećmi i odwrotnie. O ile dzieci są NASZE WSPÓLNE, to na szczęście, ta reguła nie dotyczy naszych mężów. 
Myślę, że Oni też się z tego cieszą, bo żaden z Nich, nie wytrzymałby z tą drugą, przez dłuższy okres niż wspólne wakacje. I niech tak zostanie... 

Moja siostra z mężem są typami zadaniowców. My z moim, klasyczne leniwce i wygodnisie. Dlatego jedni organizują, drudzy skwapliwie się w to włączają na etapie realizacji. Nie wchodzimy sobie w drogę.

Pięknie poukładany wszechświat. Nie pchać się przed szereg i nie brać się za to, do czego nie jesteśmy stworzeni.

Później długo wspominamy wspólne, krótkie choć intensywne wypady, wycieczki, pobyty, imprezy...

Ona - uwielbia robić zakupy z mężem, ja - dostaję furii gdy mi się facet plącze między półkami, Jakby zabierał mi przestrzeń życiową i pozbawiał przyjemności zabawy jaką jest grzebanie w szmatach czy butach, tudzież torebkach. 

No, chyba, że chodzi o ... zakup samochodu! Wtedy obecność mężczyzny z kartą kredytową w kieszeni i zdolnością kredytową w banku, jest jak najbardziej pożądana, wręcz niezbędna. Moja rola ogranicza się wówczas do określenia preferencji dotyczących: koloru, skrzyni biegów i ilości schowków na gadżety. 

Ale przecież zakupy TEGO typu zdarzają się w moim życiu stosunkowo rzadko, więc idzie jakoś to znieść. 
Moja siostra lubi jak jej mąż objaśnia świat, ja lubię - jak mój mi go prostuje, gdy narozrabiam nierozsądnymi decyzjami. 
Ja piszę, Ona czyta. Jest obok mego męża, jednym z najwazniejszych życiowych krytyków.
Może to na Niej właśnie się wzorowałam, wybierając instynktownie towarzysza życia?
Ponoć szukamy partnerów podobnych do naszych rodziców, a zapominamy jak wielki wpływ na naszą osobowość i wybory ma nasze starsze rodzeństwo.

Mój syn nie ma brata, ani siostry. W sensie klasycznym - nie ma. Ale ma braci i siostry cioteczne i stryjeczne.
Z jedną z nich, stworzył wręcz magicznie kosmiczną,  bratersko - siostrzaną relację. To młodsza córka mojej siostry. Nie wiedzieć czemu podobna do mnie z charakteru i temperamentu jak dwie krople wody...  Coś w tym jest. Mój szwagier twierdzi, że jest nie do wytrzymania jak ja. I zdaje mi się, że wyczuwam w jego głosie nutkę satysfakcji...

Kończę, lecę chwytać lato z siostrą. Nałapać się wspólnych chwil jak motyli. By było czym oddychać i trzepotać w długie zimowe wieczory, które nadejdą.

A jakie są Twoje relacje z rodzeństwem? Rodzeństwem wynikającym z więzów krwi lub tym z wyboru - podyktowanym więzami ducha?
Też mam takie "siostry", nie z krwi, lecz z ducha, ale o nich - innym razem. 

Życzę Wam miłego wakacjowania. Jeśli to możliwe w gronie braciszków i siostrzyczek.