Szczęśliwy jak Duńczyk?

Nastało prawdziwe szaleństwo na szczęśliwych Duńczyków i innych z półwyspu nordyckiego. I zdziwienie swoistego paradoksu. Jak ludzie, zażywający najwięcej psychotropów, popełniający najwięcej samobójstw mogą być wzorem szczęśliwości?  Jakiś czas temu dostałam tę książkę. Podchodziłam do niej jak do jeża, chcąc na każdym jej etapie zdemaskować fałszywe założenia, czy konkluzje. Szukałam porównań, sprzeczności, analogii ze znanym mi Duńczykiem, najcieplejszym pod szorstką powłoką  gburowatości człowiekiem jakiego w Belgii poznałam.
Książkę "Szczęśliwy jak Duńczyk"napisała rodowita Dunka, która w 10 rozdziałach podaje powody, które składają się na jeden z najwyższych na świecie wskaźników szczęśliwości.  Nie do wszystkich  przemówi model szczęśliwego państwa, które nie buduje elit , ale za główny cel stawia sobie stworzenie populacji, która będzie szczęśliwa jako całość.
Czytając książkę spierałam się z  autorką wielokrotnie, ba nawet zakiełkowało w pewnym momencie w mojej głowie podejrzenie, ze Duńczycy promują społecznie pewien rodzaj miernoty, równania w dół.  Przynajmniej w moim pojmowaniu świata.  Bo jakże zrozumieć, w dzisiejszym pojmowaniu świata, brak współzawodnictwa, finansowanie tych mniej zaradnych przez tym, którym się powiodło, bogatych, przedsiębiorczych, gotowość do płacenia jeszcze większych podatków, a nie unikanie ich jak się da itp?
Podczas gdy cały świat narzeka na podatki, tylko zaledwie 20% Duńczyków dołącza do tych narzekań,większość uważa, że stawka jest słuszna, a 12 % deklaruje się, że mogłoby płacić więcej.
Autorka pisze:"Urodziłam się w najszczęśliwszym kraju na świecie, zupełnie nie zdając sobie z tego sprawy".
A może szczęście to brak świadomości ciężaru gatunkowego życia?... I to jest być może klucz do zrozumienia Duńczyków?

​Dania wraz ze Szwecją i Finlandią może poszczycić się najniższym poziomem korupcji na świecie.
Społeczne zaufanie we wszystkich dziedzinach życia to, według autorki, jedna z przyczyn powszechnego wśród Duńczyków poczucia szczęścia.

"Duński system oświaty nie kształci elit, ani osób,które byłyby w czymś najlepsze. Trzeba pamiętać, że do elit należy tylko niewielka część ludzi. Można bezpiecznie przyjść, że należy do nich jakieś 1-5% populacji. Duńczycy wydają się być zainteresowani pozostałymi 95% populacji. Duński system oświaty zamiast produkować prymusów, ma rozbudzać w każdym uczniu poczucie, że jego umiejętności i osobowość są ważne dla innych. "
​
Dla Duńczyka najważniejsza jest rodzina, stad pewien dystans do piastowanych zawodowych funkcji , które podporządkuje się rytmowi funkcjonowania rodziny, a nie odwrotnie. 
I o ile dość sceptycznie oceniam niektóre aspekty duńskiej szczęśliwości, ten model chętnie przeniosłabym i zastosowała w Polsce.
Dużym zaskoczeniem był dla mnie fakt, wyczytany w książce, że Dania należy do grupy europejskich państw z największym odsetkiem młodych ludzi, którzy przyznają, że zdarzyło im się upić (85%) i o ile my Polacy "zapijamy" smutki,o tyle o Duńczykach mówi się elegancko, że alkohol jest ważnym elementem spotkań i tradycyjnych uroczystości.  Piją ze szczęścia! Słowa ubrane w odpowiednią szatę potrafią zmienić sens wypowiedzi i pozbawić pejoratywnego zabarwienia.
"Nie uważam się za lepszego od innych" taka filozofia życiowa podtrzymuje w Duńczykach uroczą powściągliwość
 Dla nich liczy się nie zwycięstwo, ale udział. - pisze autorka
 Z tym się akurat zgadzam w stu procentach. Mój znajomy Duńczyk był tego żywym przykładem.  Bywały zabawne sytuacje, gdy mieszkając w pięknej nowoczesnej willi, na przedmieściu eleganckiej dzielnicy brany był ... za ogrodnika, gdy w szarym drelichu grabił brzozowe liście jesienią. I na pytania przejezdnych, zainteresowanych kupnem pięknego domu, nigdy nie pochwalił się, że jest jego właścicielem. Chyba, że ktoś o to zapytał wprost. Na wszystkie inne pytania reagował grzecznie i z pokorą: "Tak, proszę pana." "Nie, proszę pana."
Skoro Duńczycy są tacy szczęśliwi, dlaczego zażywają tyle antydepresantów ?
Autorka udowadnia, że nie musi to wcale wynikać z tego, że Duńczycy są mniej szczęśliwi od  mieszkańców innych państw.  Może wynikać to z tego, ze jako ludziom skromnym, a wiec mniej zażenowanym własnymi słabościami łatwiej się jest przyznać, że czują się źle i potrzebują pomocy.
W książce znajdziecie mnóstwo ciekawostek, które wbije was w zdumienie, chociażby te dotyczące sfery obyczajowej mieszkańców tego niewielkiego państwa.
Jego mieszkańcy nie znają tematów tabu na temat seksu, swobodnego życia seksualnego, czy równości płci.
"Jedyna kwestią, która wprawia Duńczyków w zakłopotanie jest wspomniany brak skromności.  Ludzie bardziej się rumienią wtedy , gdy ktoś przechwala się swoimi sukcesami, niż wtedy, gdy mówi o miłości i seksie. "
"Duńczycy nie mają problemu z przygodami na jedną noc. Zajmują nawet jedno z czołowych miejsc na świecie pod względem ich liczby "
Kończąc autorka pisze:

Dania jest podobna do wszystkich państw, do każdego z nas, podobna do samego życia: jest połączeniem trudów, lęków, nadziei, radości i wspólnoty "
​
Malene Rydahl opuściła jednak "najszczęśliwsze " państwo na świecie, po to by, jak sama mówi "na własną rękę szukać szczęścia gdzie indziej" swoje szczęście postanowiła budować we Francji. Uważa jednak, ze jej fundamenty zadowolenia z życia są mocno związane z wartościami jakie zaszczepiła w niej Dania.

Książka ukazała się nakładem: Grupa Wydawnicza Foksal.