Unosząc się na fali przy dźwiękach Armstronga.

Jakoś tak przewrotnie dzieje się w naszym zagonieniu, że osoby, które chciałoby sie widzieć najczęściej – widuje się najrzadziej. Proponuję dopisać tę prawidłowość do kolekcji praw Murphy`ego. Toteż gdy odkładane po raz kolejny spotkanie z jedną z koleżanek z dawnej pracy znów nie doszło do skutku, postanowiłyśmy... oszukać niesprzyjający nam los. Umówiłyśmy się wspólnie na Aquagym. Przyjemne z pożytecznym. Może będzie większa motywacja. Basen wybrała ona, w pobliżu swego miejsca zamieszkania. Ja, jako zawodowo bardziej elastyczna postanowiłam się dostosować, by ułatwić pracującej na etacie koleżance życie. Basen okazał się być w dzielnicy 1000 Bruxelles, co dla wtajemniczonych wiele tłumaczy. Dla tych co nie wiedzą: komunalny, czyli państwowy, czytaj: tani i niedofinansowany jak trzeba. I tu dochodzimy do jednych z wielu absurdów Brukseli. 

Budynek, siermiężny, zniszczony blok, jakby żywcem wyjęty z wczesnego Gomółki. Płacę bilet w kamiennym holu, uparcie przypominającym mi posępny szpital dla wariatów z jakiegoś filmu, którego nazwy nie pamiętam. Mam wrażenie, że znalazłam się w zupełnie innym wymiarze czasu, a nie w środku Europy XXI wieku.
 
Jedziemy rozklekotaną windą na trzecie piętro. To chyba przebieralnia. Damska przebieralnia. Dwóch szpakowatych Afrykańczyków wskazuje każdej z nas jej klitkę, gdzie się przebieramy i zostawiamy wszystkie rzeczy (nie ma żadnych schowków) co czynię z pewną podejrzliwością i ociąganiem. Zamykam za sobą jedne drzwi, a wychodzę drugimi, zatrzaskując je po prostu. Muszę zapamiętać numer przebieralni. W głębi korytarza znajduje się furta z okrągłym oknem pośrodku – swoistym judaszem. Za nim, czujny wzrok cerbera, w tym wypadku jednego z  Afrykańczyków, których widziałyśmy przed chwilą.  Ma na oku cały rząd kabin i tylko jeden, pasujący do wszystkich klitek... klucz.
Labiryntem korytarzy schodzimy do basenu, który jest... gdzieś tam, nie pytaj mnie proszę o drogę...

Zajęcia w wodzie prowadzi ktoś o nieokreślonej płci. Do dziś nie wiem, czy było to pacholątko, czy dziewczę. Na dwoje babka wróżyła, według mnie transwestyta. I imię też miało jakieś takie gender. Prowadzi z pasją i miłością do tego co robi. W chwili wytchnienia dwadzieścia kobiet kładzie się na wodzie na plecach, dając się jej ponieść.  Lekko falując na jej powierzchni słuchamy szlagierów Armstronga. Świat unosi się łagodnie i opada, dźwięki rozpryskują się aż po wysokie sklepienie. Patrzę w sufit, który prawdopodobnie od lat nie czuł na swojej chropowatej skórze miękkiego dotyku pędzla.  Świadczą o tym rozchodzące się wielkimi plamami  brudno - żółte zacieki. Przymykam oczy. Wszystko się miesza i stapia. Armstrong w tle, to z lekka upiorne miejsce w sercu Europy i ja, kołysząca się na wodzie. 
Myślę sobie: jaka absurdalnie piękna codzienność. Życie trwaj! 

Gdy po zajęciach wracamy mokre po swoje rzeczy, nasz anioł stróż czeka już z wielkim, zerdzewiałym kluczem i jak święty Piotr otwiera nam drzwi, z tym, że nie do niebios bram. Bezceremonialnym popędzaniem, by się pośpieszyć, sprowadza nas na ziemię. 
Wychodzimy na ulicę, serce robotniczo – artystycznego Marolles. Dziwię się sama do siebie, że takie miejsca, jak to, które przed chwilą opuściłyśmy,  w XXI wieku w środku Europie jeszcze są.