Uwiedziona

Powiem od razu, dla tych co sugerując się tytułem, wietrzą pikantny romans. Niestety nie jest to post o miłości :) 

Im więcej mam lat na karku, tym bardziej utwierdzam się w przekonaniu, że motorem zmian dokonujących się w świecie, paliwem wielu fascynujących pasji jest wytrwałość. 

Nic na świecie nie zastąpi wytrwałości. Nie zastąpi jej talent – nie ma nic powszechniejszego niż ludzie utalentowani, którzy nie odnoszą sukcesów. Nie uczyni niczego sam geniusz – nie nagradzany geniusz to już prawie przysłowie. Nie uczyni niczego też samo wykształcenie – świat jest pełen ludzi wykształconych, o których zapomniano. Tylko wytrwałość i determinacja są wszechmocne.
​(Calvin Coolidge)

W ramki i na ścianę, na lodówkę, gdziekolwiek, abyśmy mieli to przed oczyma każdego dnia, aż na trwałe wyryje się ta mądrość w naszej pamięci.  Chciałam Wam opowiedzieć dziś o kilku osobach, może nie tyle opowiedzieć, co zaledwie zarysować. Dosłownie w kilku słowach. Przykłady ludzi z pasją, którzy włożyli wiele pracy w to co robią. Nie chcę mówić górnolotnie, gdyż to ludzie z krwi i kości, a nie spiżowe posągi. A poza tym, autorkę posta czeka niekończąca się góra prasowania -  a wszystko na wczoraj. Nie wypada zostawiać na Nowy Rok. Natomiast temat przewodni:"wytrwałość", ważny, bo prowadzący do gwarantowanego, prędzej czy później,  sukcesu. Na początku pozwólcie, że Wam przedstawię:

Książka zamiast kwiatka

Grażyna Strumiłowska promuje czytelnictwo na poziomie. Stworzyła wspaniały portal, który prężnie się rozwija. Propaguje ideę "Książka zamiast kwiatka"  Jak się dowiedziałam o tej inicjatywie? Byłam kilka miesięcy temu, tuż po premierze mojej najnowszej powieści, gościem tego portalu. Grażyna organizuje między innymi czaty z czytelnikami. Bardzo fajna forma rozmowy z autorem. Okazało się, że łączy nas także miłość do Doliny Bugu. No i oczywiście, miłość do książek. Czat był bardzo ciekawy, pytania czytelników przemyślane, skłaniające do refleksji. Całość można odnaleźć w archiwum na stronie portalu.  Wiem, że sobie poradzicie. A wspominam o portalu również dlatego, iż może to być jakiś pomysł i sugestia na prezent pod choinkę: książka zamiast... 
Ostatnio widzę wiele nowych inicjatyw, łączących przyjemności podniebienia ze sztuką. Niektórzy twierdzą, że to profanacja. Ja zaś, jak wielu mi podobnych uważam, że bardzo dobrze, że sztuka staje się bliska wszystkim ludziom, także tym, których onieśmielają eleganckie, chłodne galerie. Chcieliby wejść do środka, ale nie mają odwagi. Z tym zamysłem powstała:

Kawa Łyk Sztuki w Warszawie, Marszałkowska 8

Monika, malarka pochodząca z Częstochowy dojrzewała do pomysłu wiele lat. Jak mówi, odwaga przychodzi wraz z wiekiem i doświadczeniem. Pomysł narodził się bardzo dawno, ale dopiero teraz nabrał realnych kształtów i wybuchł z całą mocą. Wnętrze "Kawy Łyk Sztuki" przyciąga magicznym, lecz czytelnym wnętrzem. Sprawia, że chce się wejść doń prosto z ulicy. Ja zauroczyłam się estetyką, atmosferą, jak też skromną, ciepłą osobą właścicielki. Łyk sztuki w takim miejscu zostawił duży niedosyt i na pewno tam będę wracać. Mam nadzieję, że moje oczarowanie zaowocuje rozmową z Moniką, którą zaledwie poznałam, na jednej z moich stron. Było mi niezmiernie miło prowadzić tam mój wieczór autorski. Za chwilę możecie wysłuchać wywiadu udzielonego przez właścicielkę lokalu dla "Radia dla Ciebie"(klik w zdjęcie poniżej). A jeśli będziecie przechodzić Marszałkowską to koniecznie zajrzyjcie pod numer osiem. Ciągle coś się tam kulturalnie dzieje. Nie mam szans na nudę.

Uwiedziona...

Na koniec pojechałam do Poznania. Z Poznaniem wiąże się historia pewnej znajomości. Znajomości, która narodziła się ... w kolejce pod damską toaletą, na jednym z kobiecych eventów.  Pamiętam, Jola była wówczas u progu wielkich decyzji, zmian, całkowitej rewolucji w swoim życiu. Pamiętam urywki zdarzeń. To, że była zdeterminowana, choć z lekka zalękniona. Nie znałam szczegółów, ale wiedziałam, że coś ważnego z tych zmian powstanie. Pamiętam, że kupiła wszystkie moje zeszyty pod tą toaletą. Nie wiedziałam jeszcze, że staną się jej przewodnikami w tych trudnych, twórczych dniach, które miały nadejść. W pamięci zachował się obraz jej roziskrzonych oczu i pomyślałam, ze to piękna, pełna zapału kobieta. I że musi się jej udać. Po czym nasze drogi się rozeszły, choć miałyśmy się na oku w globalnej facebookowej wiosce. Znikałyśmy i pojawiałyśmy się. 
Ponownie zjawiła się na moim spotkaniu na Młyńskiej 12. Nie spodziewałam się jej, wiedziałam, ze dogląda wymarzonego interesu. Była zmęczona, lecz ze znajomym blaskiem w oku. Po spotkaniu zmartwiła się, że jutro rano muszę wyjechać. Bardzo chciała pokazać mi swoją dumę, kawiarnię "CieKawa", o której, mimo, że działa dopiero 3 miesiące, głośno w okolicy. Cały wystrój, łącznie ze stołami to wynik pracy ich własnych rąk. Jej i jej rodziny. Patrzę na tę szczupłą dziewczynę. "Gdyby nie dzieci, nie dałabym rady" - mówi skromnie. Jak drużyna pierścienia, ramię w ramię robili od podstaw wszystko sami. Właściciele lokalu, przyglądali się najpierw nieufnie, później z coraz większym zdumieniem, na koniec z podziwem. Chapeau bas! A oni, gdy brakowało sił, gdy spali na budowie, gdy opadały ręce i tracili nadzieję, to zawsze ktoś,  jedno z nich, najmocniejsze w danej chwili ogniwo, podnosił na duchu pozostałych i stawiał do pionu. 
I tak, słuchając opowieści o trudnym życiu, miłości, wytrwałości, szczęściu i radości spełnienia - zastał nas prawie świt. Dwie kobiety zatopione po uszy w szczerych do bólu rozmowach. Jakbyśmy się znały od dawna. Wracałam do hotelu taksówką, odurzona smakiem deseru, zapachem kawy, uwiedziona siłą pasji Joli. Niezwykłej znajomej spod damskiej toalety. I nie obchodził mnie szarzejący świt i perspektywa dwóch godzin snu przed powrotem na lotnisko do Warszawy. 

W drodze powrotnej do Brukseli myślałam o wielu rzeczach. Myślałam o tym, że wszyscy przychodzimy na świat z rożnymi talentami. Znam wiele osób, które swoje talenty roztrwonili. Sama też po drodze zgubiłam kilka cennych kamyków. Dlaczego? No właśnie! Zabrakło mi może w niektórych momentach życia owej determinacji, która przyświeca moim dziś opisanym trzem  bohaterkom. Nie daj się zwieść, gdy ktoś podziwia Twoje talenty. Nie spocznij na laurach. Bez wytrwałości mogą się okazać nieużytecznymi skarbami. 
Ja swojej wytrwałości uczę się każdego dnia. A przykłady takich osób jak Grażyna, Monika, czy Jola - bardzo mi w tym pomagają. To nie talenty są rzadkim skarbem. One są wręcz banalnym przypadkiem w świecie. Mało kto z nas ich nie posiada w różnych dziedzinach. Największym skarbem człowieka jest WYTRWAŁOŚĆ