TU JUŻ MNIE NIE MA, TAM JESZCZE NIE ISTNIEJĘ.

O emigracji, trudnych powrotach, optymizmie i realizacji marzeń rozmawiam z Agnieszką Korzeniewską – autorką książek „Zabiorę Cię jesienią do Brukseli” i „W deszczu tańcz”.

OP. Decyzja o wyjeździe była świadomym wyborem czy koniecznością do której zmusiło życie?

AK. Bardzo trudne pytanie na początek (śmiech). Bo tak jak w życiu nic nie jest czarne, ani białe, tak na moją decyzję o wyjeździe złożyło się wiele czynników. Mój pierwszy wyjazd w roku 1990 z moim chłopakiem nie był do końca świadomą decyzją. Świadomą – w sensie sprecyzowanych oczekiwań. Owszem, chcieliśmy polepszyć nasz byt, ale nie mieliśmy zbyt wygórowanych żądań i nie odczuwaliśmy poczucia gorszości z powodu braku pieniędzy w Polsce. Nie byliśmy wyjątkami, generalnie żyło się dość trudno. Nie do końca zdawaliśmy sobie sprawę z niedostatku. Byliśmy młodzi i na swój sposób szczęśliwi. Handlowaliśmy na bazarku w Gdańsku, gdzie studiowaliśmy, starymi ciuchami. Było to dla nas olbrzymią frajdą. Nie zapomnę euforii, która nam towarzyszyła, gdy za zarobione na szmatach pieniądze kupiliśmy nasz pierwszy czarno-biały przenośny telewizor. :) Mój chłopak chodził do stoczni czyścić statki. Jakoś się żyło.
Jednak każdy człowiek ma naturalną tendencję do wzrostu w każdej dziedzinie i na każdym etapie życia. Gdy się ma dwadzieścia kilka lat to pragnienie jest bardzo silne i towarzyszy mu wielka niecierpliwość odkrywania, zachłanność świata i wiara, że jest się w stanie przenosić góry.
Gdy pojawiła się możliwość wyjazdu do Belgii, skwapliwie z niej skorzystaliśmy. Potraktowaliśmy ten wyjazd jako wielką przygodę, która miała trwać tylko rok i przy okazji pozwoliłaby nam zarobić trochę pieniędzy. Podlasie skąd pochodzę, to piękna kraina, jednak jak mówi z goryczą jedna z bohaterek moich książek: „Tu tylko ryb zawsze było pod dostatkiem.”
Tak. Chcieliśmy się stąd wyrwać by zakosztować świata.

Przeczytaj Całość