Zabiorę Cię jesienią do Brukseli

Halina Szołtysik: Niedawno wydała pani książkę pt. „Zabiorę Cię jesienią do Brukseli”, ale nie jest to pani pierwsze doświadczenie literackie – od kilku lat prowadzi pani bloga.


Agnieszka Korzeniewska: Powiedzmy sobie szczerze: nie jestem pisarką. Nie mam w tej dziedzinie żadnego doświadczenia. Jeśli mam o sobie mówić w kontekście pisania, wolę się nazywać osobą, która napisała książkę. Do instytucji pisarza podchodzę z wielką pokorą. Ja tylko rejestruję otaczającą mnie rzeczywistość. Od dziecka lubiłam zapisywać stany emocjonalne, postrzępione myśli. Z jednej strony jestem bardzo otwarta, pozytywnie nastawiona do ludzi, z drugiej – uwielbiam swoją pogodną, twórczą samotność i własny świat. Jestem wnikliwą podpatrywaczką codzienności i tę codzienność ubieram w słowa. Gdy nastała era internetu, funkcję dziennika przejął blog. Oczywiście nie jest aż tak osobisty jak pamiętnik, bo przecież nie wszystko jest na sprzedaż, ale bardzo szczery i autentyczny.

Jako blogerka narodziłam się kilka lat temu dzięki siostrzenicy, która znając moje zamiłowanie do pisania, powiedziała: „Założę ci bloga, to jest naprawdę coś, co pokochasz!” Bardzo szybko połknęłam bakcyla. Początkowo moje blogowanie było bardzo niedoskonałe, z czasem zaczęło nabierać konkretnego kształtu. Pojawili się pierwsi czytelnicy. Ze zdziwieniem zaczęłam zauważać, że ciągle ich przybywa, wracają, proszą o więcej. Ich bardzo osobiste wpisy dały mi przeświadczenie, że to, co robię, ma sens.

​Ludzie identyfikowali się z bohaterami moich opowieści, oglądali Brukselę i Podlasie moimi oczyma, znajdowali między wierszami odpowiedzi na własne pytania bądź też z kubkiem porannej kawy po prostu miło spędzali czas, odrywając się od codziennych kłopotów. W końcu środowe i piątkowe wpisy stały się naszym wspólnym małym rytuałem.

Przy okazji zrozumiałam pewną zaskakującą rzecz. Zawsze myślałam, że piszę głownie dla siebie i to mi wystarcza, ale dopiero interakcja z czytelnikami uświadomiła mi, jak ważny dla piszącego jest odbiorca. Nie ulega wątpliwości, że pisanie samo w sobie jest dla mnie wielką przyjemnością, ale gdyby nie było czytelników, można by je było porównać do picia najlepszego szampana do lustra…

Przeczytaj Całość